Me enamore ...
Blijf op de hoogte en volg Kristina
29 Juli 2014 | Peru, Ayacucho
Ja, ik ben verliefd... op de bergen in Tambo. Wat kriebelde het in mijn maag toen ik er voor de eerste keer weer aankwam. De omgeving is er echt prachtig en wat zou ik jullie graag eens allemaal meenemen om dit te zien.
In het 'weeshuis' zelf is er nog niets veranderd, enkel dat alle kinderen die ik ken weg zijn en dat er weer een 36tal anderen hun plaats innamen. Toch heb ik na twee bezoekjes een triest besluit moeten nemen, we stoppen met verder geld in het weeshuis te steken. Al wat ik voordien gedaan heb, heeft nut gehad: de wasmachines, de warme douches, de matrassen, ... Maar wat ze nu nodig hebben is een nieuw gebouw en vooral een nieuwe directrice, die weet de touwtjes in handen te nemen en die vooral de handen uit de mouwen kan steken. Dat ontbreekt, dus verdere sponsoring is niet meer nuttig. Het is wel met pijn in het hart, want het voelt alsof ik de kinderen in de steek laat, maar ik weet dat het zo het beste is.
De voorbije twee weken dat ik hier in Ayacucho ben, heb ik nog niet veel stilgzeten. Mijn reisgenoot, Jette, zegt zelfs dat het hier geen vakantie is maar dat het eerder een reis is. Nu zijn we wel aan het bekomen van de drukte en slapen we lekker uit en zorgen we ervoor dat we wel een echt vakantiegevoel krijgen.
Wat is er de voorbije weken dan allemaal gepasseerd?
We zijn twee dagjes gaan lesgeven in Los Cachorros waar we met z'n tweeën voor 6 kinderen stonden en waar we achteraf een hele middag van moesten bekomen. Waarschijnlijk had hun drukte meerdere oorzaken, maar ik moet zeggen dat het echt de moeite was. Het is ook zo dat het onderwijs hier helemaal niet goed zit: de leerkrachten willen veel te snel gaan en leggen te weinig nadruk op de basis, wat wil zeggen dat vele kinderen van in het begin al niet meer meekunnen. Schoolmoeheid en desinteresse komen dus heel veel voor. Ze krijgen ook de meest absurde taken voorgeschoteld. zoals de nummers van 0 tot 1000 schrijven, of met sprongen van 2 van 0 tot 1500 (waarbij de betekenis helemaal wegvalt), breuken vermenigvuldigen en delen in het 4de leerjaar, woorden en zinnen moeten schrijven alhoewel ze niet alle letters kennen, de bloedsomloop leren in een 3de 4de leerjaar en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Af en toe spookt het wel eens door mijn hoofd om hier een schooltje te beginnen en van vele Peruaanse vrienden krijg ik te horen dat dit een enorm succes zou zijn! Maar ik weet niet of het mij nog eens lukt om een jaartje weg te zijn uit België.
Om jullie niet te overladen over een paar dagen meer van mijn ervaringen in Ayacucho.
Groetjes,
Kris
In het 'weeshuis' zelf is er nog niets veranderd, enkel dat alle kinderen die ik ken weg zijn en dat er weer een 36tal anderen hun plaats innamen. Toch heb ik na twee bezoekjes een triest besluit moeten nemen, we stoppen met verder geld in het weeshuis te steken. Al wat ik voordien gedaan heb, heeft nut gehad: de wasmachines, de warme douches, de matrassen, ... Maar wat ze nu nodig hebben is een nieuw gebouw en vooral een nieuwe directrice, die weet de touwtjes in handen te nemen en die vooral de handen uit de mouwen kan steken. Dat ontbreekt, dus verdere sponsoring is niet meer nuttig. Het is wel met pijn in het hart, want het voelt alsof ik de kinderen in de steek laat, maar ik weet dat het zo het beste is.
De voorbije twee weken dat ik hier in Ayacucho ben, heb ik nog niet veel stilgzeten. Mijn reisgenoot, Jette, zegt zelfs dat het hier geen vakantie is maar dat het eerder een reis is. Nu zijn we wel aan het bekomen van de drukte en slapen we lekker uit en zorgen we ervoor dat we wel een echt vakantiegevoel krijgen.
Wat is er de voorbije weken dan allemaal gepasseerd?
We zijn twee dagjes gaan lesgeven in Los Cachorros waar we met z'n tweeën voor 6 kinderen stonden en waar we achteraf een hele middag van moesten bekomen. Waarschijnlijk had hun drukte meerdere oorzaken, maar ik moet zeggen dat het echt de moeite was. Het is ook zo dat het onderwijs hier helemaal niet goed zit: de leerkrachten willen veel te snel gaan en leggen te weinig nadruk op de basis, wat wil zeggen dat vele kinderen van in het begin al niet meer meekunnen. Schoolmoeheid en desinteresse komen dus heel veel voor. Ze krijgen ook de meest absurde taken voorgeschoteld. zoals de nummers van 0 tot 1000 schrijven, of met sprongen van 2 van 0 tot 1500 (waarbij de betekenis helemaal wegvalt), breuken vermenigvuldigen en delen in het 4de leerjaar, woorden en zinnen moeten schrijven alhoewel ze niet alle letters kennen, de bloedsomloop leren in een 3de 4de leerjaar en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Af en toe spookt het wel eens door mijn hoofd om hier een schooltje te beginnen en van vele Peruaanse vrienden krijg ik te horen dat dit een enorm succes zou zijn! Maar ik weet niet of het mij nog eens lukt om een jaartje weg te zijn uit België.
Om jullie niet te overladen over een paar dagen meer van mijn ervaringen in Ayacucho.
Groetjes,
Kris
-
29 Juli 2014 - 07:51
Mieke:
Hey Krisje,
Goed bezig zie ik ! Bewonderenswaardig hoe jij bezig bent met het lot van die kleine Peruviaantjes. Ik kan heel goed begrijpen dat het pijn moet doen om te zien dat er niet écht vooruitgang geboekt wordt. Het zelf gaan doen is natuurlijk een optie, maar wat dan na dat jaar van goed "juf Kris" onderwijs ? Misschien toch ook iets om eens over na te denken. Bestaat er zoiets als "leerkrachten zonder grenzen" ? Zo kan je met een team die elkaar afwisselen iets opzetten.
Geniet nog maar wat van je vakantie nu want de tijd vliegt hé en binnenkort ben je weer terug thuis.
Groetjes en tot binnenkort.
Mieke x -
29 Juli 2014 - 08:42
Liesbeth:
Hey Kristina, fijn om tot in Georgie je reis te kunnen volgen. Geniet er nog van en tot in augustus!!!!
Doei! -
29 Juli 2014 - 11:27
Saartje:
Hela! Leuk om ook jouw leven daar te kunnen volgen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
