3 weken in Ayacucho!

3 weken Ayacucho leken eerst heel lang maar het is voorbijgevlogen. Nog juist dit weekend en dan vertrekken we naar Huaraz. Plots lijkt het of we tijd te kort hebben. En hoewel ik eerst dacht dat deze reis mijn afscheid was, hoop ik nu dat ik hier ooit weer terug kan komen.

We hadden hier een prachtige tijd. Ik probeer jullie kort op de hoogte te houden.
Toen we hier net aankwamen, ging ik als verrassing langs op Luisa´s werk! De verrassing mislukte een beetje omdat haar collega´s haar al op de hoogte brachten dat er twee gringa´s (blanken) stonden op te wachten. Toch was het een heel fijn weerzien.
Zij werkt nu voor ´Manta´, een onderdeel van Solid Peru, een ontwikkelingsorganisatie in Ayacucho.
Toen ze ons rondleidde viel mijn mond open van verbazing.
Op het middenplein en onder de hangar zaten wel 200 mama's te breien. Ze maken truien, mutsen, sjaals, ... en die worden naar België geëxporteerd. Met de opbrengst worden de mama's betaald. Ze zagen er allemaal gelukkig uit, blij dat ze hun eigen centen kunnen verdienen en dus niet meer afhankelijk zijn van hun man om eten voor hun kinderen te kunnen voorzien.
Ik was meteen verkocht voor dit project want het zit allemaal zo knap in elkaar. De breiende mama´s zijn in groepjes ingedeeld en zo hebben ze ook wat sociaal contact. Ze kunnen ook hun kinderen meenemen zodat zij in het schooltje les krijgen terwijl zij aan het werk zijn.
Luisa liet vol trots zien hoe het allemaal in zijn werk ging. Zelf heb ik heel wat mooie dingen gekocht (nog een verrassing) en vandaag showde ik aan de mama´s de trui die ze maakten. Ze waren fier.

Met die mama´s hebben we ook nog spelletjes gespeeld (op vraag van Luisa). Toen Luisa rond een uur of 4 de vrouwen vroeg om even pauze te nemen, stroomden ze allemaal uit de hangar naar buiten, het waren er veel, eigenlijk veel te veel om iets mee te spelen, maar.... het is gelukt en ze genoten er allemaal van. Toch ook echt een grappig zicht om ze allemaal te zien spelen met hun traditionele kledij aan.

In hetzelfde gebouw zit ook 'Dia': zij helpen jonge meisjes die slachtoffer zijn van geweld of jonge moeders in risicosituaties. Ook daar zit alles knap ineen, een pracht van een organisatie. De meisjes delen samen een kamer, soms met baby´tjes erbij en kunnen er tot rust komen. Daarna krijgen zij de gelegenheid om door te stromen naar een ´casa de independizacion´, een soort zelfstandig wonen.
De leeftijden variëren van 12 jaar tot 17 jaar, dus best nog jong. Terwijl bij ons in België meisjes dan kunnen puberen en nog kind kunnen zijn, zijn deze meiden plots mama. We zijn er twee keer op bezoek geweest en hebben er allemaal spelletjes gespeeld. Het was knap om te zien hoe ze ondanks alles toch nog positief blijven. Een schoon voorbeeld voor alle mopperende ´dames´in ons landje.

Ai, de woorden knap, prachtig, ... staan nogal veel in mijn lijstje (en dat terwijl ik geen schoolrapportjes hoef te schrijven) maar het is ook echt zo!

In Tambo hebben we de kindjes nog gelukkig gemaakt met een piñata, al liep het bijna ´rampzalig´af toen de 36 kinderen op de snoepjes vlogen.
Ook namen we chocolade mee om in de broodjes te steken die ze daar maken. Dat was werkelijk een succes. Tijdens het maken van de broodjes lagen er een paar kruimels op de tafel. Eén van de kindjes wist zo´n kruimeltje te bemachtigen en ze smulde daar zo heerlijk van dat ik op slag gelukkig werd. De broodjes hadden dan ook een groot succes, dus als afscheid heb ik hen nog een pak chocolade cadeau gedaan.
We zijn ook nog naar hun ´desfile´ (optocht voor onafhankelijksdag) gaan kijken, maar die duurde zo lang dat we het einde niet meer hebben gezien. Van 11u tot 15u marcheerden de kleintjes en alle andere scholen door de straat. Een heel ophef voor eigenlijk maar 200m marcheren. Raar om te zien hoe zij vol trots voor hun land marcheren terwijl ze eigenlijk door hun regering toch wel aan hun lot worden overgelaten.

Maria werkt nog steeds in Tambo en doet heel erg haar best om het de kinderen zo aangenaam mogelijk te maken. Zij is me zo dankbaar voor haar werk, maar eigenlijk ben ik gewoon de tussenpersoon. De centjes komen van jullie, dus daarom allemaal nen dikke MERCI.
Vol trots heeft Maria laten zien hoe ze nu haar eigen huisje hier in Ayacucho aan het bouwen is, dit gaat in etappes maar het grootste deel staat er al. Ook haar dochter, Mariella kan dankzij haar werk studeren en doet zels vrijwilligerswerk in ´Dia´. Maria overlaadt me hier met lekkers, jammer dat ik dat niet aan jullie kan geven, maar ik laat het me smaken.
We blijven haar nog even steunen en ook sturen we nog matrasbeschermers naar Tambo. Het is immers zo dat de kinderen die bedplassen op een vieze, vuile en oude matras moeten slapen. Met die matrasbeschermers kunnen ook zij van een goede matras genieten.


Ondertussen ben ik al serieus gewend aan het mindere luxueuze leven: mijn kleren was ik met de hand en het lukt me zelfs om hier bij Luisa een koude douche te nemen. Toch weet ik zo dat ik op de eerste dag dat ik thuis kom, zalig ga genieten van een warm bad!

Maar Peru heeft ook vele voordelen hoor:
hier in Aya schijnt bijna dagelijks de zon
je kan hier heel lekkere fruitshakes drinken op de markt
op straat doe je heel wat vitaminen op door een versgeperst fruitsapje te kopen in een stalletje
groenten en fruit smaken hier heel wat beter als bij ons
de pisco sour is heel lekker
´s avond een vuurtje maken op het terras en gezellig genieten van het gezelschap
dagelijks op restaurant kunnen gaan en dus niet te moeten koken of afwassen is ook iets wat ik heerlijk vind.

Het zal dus weer met pijn in het hart zijn dat ik terug naar huis ga. Maar eerst nog een weekje afzien in Huaraz waar we op hoogtes van 4000 meter en meer zullen vertoeven. Eens zien wat mijn conditie nog is?

Groetjes en tot binnenkort
Kris

Gracias Luisa para tu amistad y para el alojamiento en tu casa! Espero de verte muy pronto en Belgica.