Los Cachorros

Mijn eerste werkweek bij 'Los Cachorros' zit erop. Vier dagen na elkaar had ik de avonddienst, van 14u tot 22u. Bij aanvang waren er telkens weinig kinderen. We speelden spelletjes of maakten huiswerk. De andere kinderen waren nog op school.
Tegen 18u stroomden de kinderen die van school kwamen binnen. Ook stond de deur dan open voor straatkinderen die graag de nacht wilden doorbrengen bij 'Los Cachorros'.
Dan werd het erg druk. De kinderen moesten douchen, waar ze meestal geen zin in hebben omdat het ijskoud water is. Na het douchen trekken ze hun pyama aan en wassen ze hun kleren met de hand en weer met koud water. De meeste kinderen hebben maar 1 paar kleren.
Als dat alles gebeurd is, wordt er met z'n allen gegeten. Marcelina maakt het eten klaar, dat meestal bestaat uit rijst, aardappelen of frietjes, vlees en een beetje groenten. Een goed vol bord wordt je telkens voorgeschoteld, waar ik maar de helft van opkrijg maar de kinderen eten alles volledig op en staan dan klaar voor een tweede bord.
Na het eten krijgt elk kind een taak: afwassen, afdrogen, de badkamer kuisen, het toilet kuisen, de keuken dweilen, beneden en boven vegen. Dit gebeurt de ene keer met veel gemopper de andere keer gaat het vanzelf. Maar ze doen het toch maar! Ik ken in België maar weinig kinderen die dit allemaal zouden doen.

Deze week stond ik verbaasd van Mercedes, een meisje van 10 jaar die mee moest helpen in de keuken met Marcelina. Ze maakte heel handig de kip klaar die we 's avonds zouden eten, en de groentjes werden ook door haar gesneden.
De kinderen zijn zo gewoon om hun plan te trekken, voor alles hebben ze wel een oplossing. Zo kwamen er donderdag twee straatkinderen aankloppen, ze roken niet al te fris en moesten direct de douche in. Eentje, Maximo had een broek aan waarvan de rits helemaal stuk was maar hij behielp zich door er een ceintuur rond te doen. Na de douche volgde een gesprek om te horen wat hun motivatie is om in Cachorros te komen wonen.
Maximo is nu nog altijd in het huis maar Wilber vertrok vrijdag al met z'n ouders om bij hen het weekend te gaan doorbrengen. Gisteren stond de moeder echter al aan de deur om te horen of Wilber bij ons was, want hij was niet thuis. Hopelijk klopt hij snel terug aan bij 'Los Cachorros'

Mijn eerste werkweek is goed meegevallen. Ik weet wel dat het niet altijd even gemakkelijk zal gaan. Tien kinderen die moeten samenleven en die een hard leven gewend zijn, dat loopt niet altijd van een leien dakje. Maar ik vind het een enorme uitdaging en wil er mij volledig voor inzetten.
Ik vind het ook super om zo veel leuke en bemoedigende reacties te krijgen vanuit het kleine België, merciekes allemaal.

groetjes
Kristina