Terug van weggeweest!

Het gekke gevoel dat ik had als ik terug in België was, overvalt me hier nu weer.
Toen ik in juni 2008 in België aankwam, leek het alsof mijn jaartje Ayacucho er nooit was geweest.
Nu ik hier ben, lijkt het alsof ik hier nooit ben weggeweest en staat België zo ver weg van mij.

Het is heerlijk om terug te zijn: door de vertrouwde straten te kuieren, vrienden terug te zien, iets lekkers te gaan eten of drinken, genieten van het landschap en de zon en zoveel meer.
Maar ik sla veel over, dus even terug naar het begin.

In Lima aangekomen, ben ik doodvermoeid mijn bed ingekropen.
De volgende dag ben ik samen met tio Oscar (de klusjesman van de Aldea in Tambo) op zoek gegaan naar een oven.
Want via de kerstmarkt in Oelegem had ik daarvoor sponsorgeld gekregen.
Na een aantal winkeltjes vonden we de perfecte oven. Die wordt nu in orde gemaakt, ingepakt en dan op de camion gezet naar Ayacucho. Als alles goed gaat, komt die volgende week hier aan en dan transporteren we die naar Tambo.
Het is dus nog even wachten maar hopelijk mag ik ook nog proeven van de broodjes die met die oven gemaakt worden.

Mijn taak in Lima was volbracht, dus ik kon eindelijk naar Ayacucho vertrekken.
Maar de bus had vertraging en mijn geduld werd dus nog anderhalf uur extra op de proef gesteld.
Eenmaal van de bus, zag ik dat tia Teresa (directrice van Tambo) me stond op te wachten. Het was een fijn weerzien en vooral leuk dat ze zo blij was dat ik er terug was.
Samen zijn we naar de Via Via gestapt, waar ik momenteel mijn uitvalsbasis heb. Daar zag ik Karin terug, die me eigenlijk ook stond op te wachten aan de bus, maar door de vertraging was afgezakt naar de Via Via.
Pauline en Mina zijn in september 2007 hier samen met mij aangekomen en zetten het project van hotel, restaurant van de Via Via op poten. Het is er fantastisch; de kamers zijn mooi, het restaurant ziet er goed uit en de kers op de taart is het terras met uizicht op de Plaza (grote markt) van Ayacucho. Elke morgen geniet ik er van een lekker ontbijt met een prachtig uitzicht en een stralende zon op mijn gezicht, wat wil een mens nog meer?

Vrijdag ben ik dan op bezoek geweest in het nieuwe huis van Cachorros. Het nieuwe huis is heel veel groter en gewoonweg heel goed.
Bij Cachorros zag ik dan Alanya terug, maar ook Luisa en Jessica, de educadores (opvoeders) en natuurlijk ook Marcelina (kokkin) en haar zus Maria. Maria kennen jullie normaal allemaal, want zij heeft heel wat maanden in Tambo gewerkt als kokkin.
Nu heeft zij werk gevonden bij Cachorros, wat dichter bij huis is en veel beter natuurlijk. Zo moet zij haar dochter niet meer alleen thuis laten. Maria was zo blij me te zien en nodigde me meteen uit om volgend weekend met haar naar haar dorp te reizen. Dit is een uurtje van Ayacucho en daar heeft ze een veld dat ze bewerkt. Maar daar vertel ik volgende week wel iets over, want mijn verhaal begint hier al heel lang te worden.

Vrijdagavond kwamen we, met de vrijwilligers die nu bij Cachorros werken, samen bij Alanya. Daar maakten we een lekker vettig Belgisch/Hollands kostje klaar. We maakten zelf kaaskroketten, bitterballen en natuurlijk frietjes.
't Smaakte, ook al at ik nog niet zo lang geleden frietjes van 't frituur.
Maar ik denk dat het vooral smaakte omdat ik me zo thuis voelde. Het is echt gek, bijna niet te beschrijven maar alles lijkt hier zo normaal en toch ook weer niet. Ik geniet er ten volle van.

Dit weekend, kort samengevat, kocht ik nieuwe kleren voor de kinderen in Tambo, ging ik iets drinken in de Magia Negra, gingen we met z'n allen uit in de nieuwe discotheek, at ik gezellig samen met Luisa en ging ik langs bij den tennis.

Het enige dat ontbreekt, zijn de vriendinnen die hier samen met mij zaten toen ik hier was. "Met jullie meiden, zou het plaatje compleet zijn!" (Margot en Tine, ik ben uit nostalgie nog een langs ons 'huisje' gegaan, zag er goed uit)

Morgen ga ik samen met tia Teresa naar de 'Gobierno', praten over de Aldea.

En dan komt het lang verwacht moment: dinsdagmorgen reizen tia Teresa en ik naar Tambo. Ik ben heel benieuwd en ook nieuwsgierig, maar heb er ontzettend veel zin in!

Dat relaas zal je volgende keer te lezen krijgen.

Waarschijnlijk vergat ik nog heel wat te vertellen, maar er komt zo veel op me af, dat het moeilijk is om dat allemaal te verwoorden. Dus als je nog iets weten wil, vraag het maar!

Heel veel groetjes van een
supergelukkige Kristina!