Verhalen uit Tambo

Na mijn laatste verslag ben ik ondertussen al 2 keer naar Tambo geweest.

De eerste keer, reed ik samen met Oscar met de camion van de Aldea. Heel de laadbak stak vol en bovenop vervoerden we nog 12 matrassen.
In totaal hadden we twee wasmachines, een oven en 28 matrassen bij. We waren dus goed geladen en gingen traag de berg op, kwam daar nog bij dat in de helft van de reis de camion stuk ging. Maar een Peruaan heeft overal een oplossing voor en een kwartier later had Oscar de versnelling gemaakt met een draadje dat hij op de weg had gevonden. Toch konden we maar in één versnelling rijden, dus het werd een lange rit. En daar bleef het niet bij, onderweg reden we bijna een klein geitje aan. Omdat we geen andere geiten zagen of zijn baasje, namen we het mee, in de Aldea is het beestje 'Julio Alejandro' gedoopt.
De kinderen vinden het heerlijk om voor hem te zorgen, 'Julio' is amper 2 weken oud en wordt dus vollop geknuffeld door iedereen.
De volgende dag dat ik er was, werd de oven meteen uitgetest en maakten we broodjes en ook biscuits. Tio Jorge moet nog even gewoon worden aan de gasoven maar is er wel blij mee.
En ik doe niet anders dan broodjes eten, ze zijn overheerlijk. Zo zit mijn maag 's middags vol en moet ik niet van de koeienpoten eten die ze hebben klaargemaakt. Peru is een prachtig land, maar hun eten ligt me toch niet zo.

De tweede keer dat ik naar Tambo ben afgereisd, was met een hele bende. Een aantal Belgen en Peruanen wilde het weeshuis leren kennen. Uiteindelijk waren we met z'n 12.
Oscar, een jongen die in de Magia Negra werkt en daar pizza's maakt, wilde graag voor de kinderen eens pizza maken. Dus met alle ingrediënten op zak begon hij aan de pizza's, in totaal maakte hij er 15.
Ik hield nog even mijn hart vast want de vorige keer dat ik met een aantal vrijwilligers een spaghetti met veel groenten klaarmaakte, vonden maar weinig kinderen het lekker. Ik had me toen zelfs voorgenomen dat niet meer te doen maar tja, ik vond het zo fijn dat Oscar dat voor de kinderen wilde doen. En de nieuwe gasoven die daarvoor gebruikt kon worden, maakte het nog meer bijzonderd.
Wat bleek nu, er was er maar eentje die de pizza niet lustte en dat was Luis. De anderen smulden ervan, Brayan en Yesenia aten er het smakkelijkst van!
Na de pizza's zijn we met z'n allen naar de rivier gewandeld, waar de kinderen na 5 minuten al in het water zaten.
Om 16u nam ik afscheid van de hele bende die meegekomen was naar het weeshuis en bleef ik alleen over met de kinderen. Echt alleen, want de twee tia's die er waren, wilden op het dorpsplein een vaccin gaan halen voor de griep. Ze hebben het er goed van gepakt en bleven 2 uur weg, maar ik vond het niet erg want de kinderen konden nu twee uur naar hartelust spelen zonder dat ze orders kregen om te kuisen of iets te gaan halen, ....
We speelden allemaal samen in de strohut, met de pinpongtafel, het poppenhuis en met de balletjes die ik hen cadeau had gedaan. Wel spijtig om te weten dat deze keren zeldzaam zijn voor hen.

De volgende dag zette ik de kleintjes in bad en verwende ik ze met een gezichtscrème. Eens ze in het badje met warm water zaten, was het vaak moeilijk om ze er terug uit te krijgen.

Allemaal mooie dingen maar toch kreeg ik het vandaag ook weer moeilijk.
Eerst begon tia Francisca tegen mij te zagen dat Adan, een jongetje dat in haar paviljoen woont, in de kast had geplast. Adan begon haast te huilen toen ze dat vertelde en zei niets. Toen ik hem achteraf vroeg wat er gebeurd was, vertelde hij me dat hij schrik had om naar de wc te gaan en dat had ik al kunnen raden. Waarom??
Ze hadden de vorige avond naar King Kong gezien en dat is nu niet bepaald een film voor kinderen.
Ook bij het opstellen van de houten bedden, kwamen wat frustraties naar boven. We zijn namelijk vorig jaar toen ik hier was begonnen in Santa Rosa met de ijzeren bedden door houten bedden te vervangen. deze houten bedden zijn immers veel beter en ook een pak gezelliger. Deze houten bedden hebben ze in de opslagplaats liggen, maar er ontbraken bouten. Die ontbrekende bouten hebben we toen aangekocht. Het gekke is dus dat ze nooit in de andere paviljoenen de bedden hebben vervangen. Nu er nieuwe matrassen zijn, heb ik gevraagd ook die bedden te vervangen en gelijk beginnen ze er aan. Maar wat spijtig dat ze daar zelf niet aan verder hebben gedaan.
Even later kwam ik in Santa Rosa, in dit huis was de tia de vorige dag naar Ayacucho gereisd maar ze had de wc's en vooral het potje van Dayana echt vies achter gelaten, volledig vol kaka. Waarschijnlijk moest één van de groteren dit opkuisen maar hebben ze dat niet gedaan en dus blijft dat potje daar staan!
Ik begrijp langs de ene kant dat de 'tia's' heel moe zijn en weinig zin hebben om met de kinderen bezig te zijn, maar het is wel hun werk en er zouden er velen in hun plaats willen werken.
Ik vind het vooral moeilijk voor de kinderen, ze verdienen het om aandacht te krijgen, kind te zijn en hebben juist zoveel liefde nodig. Zien dat dat ontbreekt, doet soms zo pijn.

Kristina