Weerzien in Tambo

Maandagmorgen: afspraak met de directrice om naar de Gobierno Regional (=plaatselijke overheid) te gaan.
Oeps, was ze toch wel even vergeten dat het een feestdag was en er niemand zou werken, dus afspraak ging niet door.
Bleek ook nog dat de busjes de volgende dagen zouden staken, dus heb ik mijn planning maar snel omgegooid, mijn zak gepakt en ben ik richting Tambo vertrokken.
Even was ik vergeten in welke staat de busjes zich bevonden maar het werd me snel duidelijk, we geraakten amper de berg op.
Na een ritje van 2,5 uur stapte ik uit op de Plaza van Tambo. Zonder tijd te verliezen, wandelde ik naar de Aldea. Daar aangekomen stonden de kinderen me op te wachten. Geen geroep, geen getier maar allemaal verlegen kinderkopjes die me aanstaarden. Eén voor één kwamen ze me omhelzen en daarna moesten ze allemaal een liedje voor me zingen. Dit is een officieel gedoe waar ik niet zo van hou.
Maar wat was ik blij om ze allemaal terug te zien. Momenteel zijn er 14 kinderen op vakantie, maar de andere 20 waren er allemaal. Daarbij bijna allemaal oude bekenden, buiten twee nieuwe kindjes. Ik kon nog alle namen op hun gezicht plakken en moet toegeven dat ze weinig veranderd zijn. Behalve Dayana, toen wij vertrokken was ze 8 maanden oud, een dik baby'tje, dat meestal de dagen in haar bed doorbracht. Nu wordt ze bijna twee en loopt ze rond. Een pracht van een meisje, nog altijd mollig maar ook goedlachs, opgewekt, vrolijk en zelfstandig. Ze kan ook al goed praten en roept naar alle tia's en tio's: zo ben ik Tia Katina, Teresa is tia Techi, Jorge is tio Coco, ... Wat fijn om haar zo te zien.

Na het officiële gedeelte met de directrice langs elk Paviljoen gegaan: Santa Rosa, San José en San Francisco.
Weer viel me op hoe armtierig, koud en verouderd het er allemaal uitziet. Als je er inzit, valt dit na een tijdje niet meer op.
Wel was ik blij om te zien dat...
- de douches met zonnepanelen er nog goed uitzien en gebruikt worden
- de pingpongtafel en het poppenhuis er nog staan
- de fotokadertjes van enkele kinderen aan de muur hangen
- de tafels en stoelen die een vriendin van tia Judith kocht er ook nog zijn.
- ze zelf ook inspanningen doen: zo ligt er nu op elk bed een lekker warm en mooi dekbed én hebben de kinderen nieuwe lakens gekregen.

's Avonds door de kou gedwongen, snel mijn bed opgezocht.

Dinsdagmorgen: Vanuit het raam riep ik één van de kinderen. 'Of ze me alsjeblief wilden komen halen en begeleiden naar beneden'
Waarom? Schuldige is Balto, een hond de waakt over de kinderen en de Aldea én ik had schrik dat hij me niet meer kende. Maar niets was minder waar, hij kwam naar me toe en na een paar keer aaien was alles terug in orde. Al ben ik er toch niet altijd zo zeker van.
Dit keer wel geroep en getier: 'tia Kristina, tia Kristina' Wat waren ze blij om te zien dat ik er nog steeds was.
Na het ontbijt zijn we met z'n allen op uitstap gegaan. Alle kinderen + het eten achteraan in de camion en dan rijden maar.
Heel wat bochten en bulten later stopten we aan een riviertje. Toen de camion achteraan openging bleek dat Luis had overgegeven. Niemand ontfermde zich over dat manneke dus trok ik snel zijn kleedjes uit om die te kunnen uitwassen. Spontaan kwamen twee kinderen aanbieden dat zij de kleren in de rivier zouden wassen. Luis heeft daarna in een trui van één van de kinderen rondgelopen.
Het was nog maar 10u maar er werd toch al aan het middageten gedacht. In een blikken ton, die als oven diende, werden de kippen opgehangen, die zouden twee uurtjes moeten garen.
Een hele dag spelen, voetballen, volleyballen, pootje baden, ...
't Was super!

Woensdagmorgen: het is half zeven als ik me naar de andere paviljoenen begeef. Geen schrik meer voor Balto en weer komt het gevoel naar boven dat ik hier nooit ben weggeweest.
Vandaag wordt er Pachamanca voor me klaargemaakt. Aardappelen, kip, biefstuk en boontjes worden in een oventje onder de grond gestoken.
Ondertussen zet ik tio Oscar aan het werk. In Santa Rosa is er een houten paneel uit de muur en langs daar komen de duiven binnen. Ze trippelen vrolijk over het plafond en genieten van de warmte, maar maken er tegelijk alles vuil en vettig. De kinderen kruipen op het plafond en jagen de duiven naar buiten, Oscar vangt ze buiten op in een mand. De buit: 20 duiven en een aantal kleintjes. Ik heb het niet zo met duiven dus ben maar uit de buurt gebleven.
En van een nood wordt er een deugd gemaakt en het menu van de volgende dag was al bepaald: DUIF!
Al een geluk dat ik donderdag terug naar Ayacucho zou reizen, daar kwam ik mooi onderuit!

Donderdagmorgen: weer vroeg uit de veren en weer die blije gezichtjes, toch voor eventjes. Ja, want tia Kristina was er nog altijd.
Helaas vertrok ik na het ontbijt, maar wel met de goede boodschap dat ik volgende week zou terugkomen.

In het busje genoot ik nog van de drie dagen Tambo, wat fijn dat ik hier terug ben.

Vrijdagmorgen: Terug in Ayacucho. Dit keer gaat ons afspraakje bij de Gobierno Regional wel door.
Om 9u zitten we in de bureau van de sub-gerente, een chef.
De directrice wil me voorstellen en laten horen dat ik terug ben gekomen om te helpen. Ik krijg lofwoorden van de directrice en van de subgerente.
Mijn enigste boodschap is: 'Wanneer helpt de gobierno een beetje?'
Ik krijg als belofte dat ze er werk van gaan maken. Ze zouden beginnen met een plan op te stellen om een nieuwe Aldea te bouwen, want ze geven toe dat de deze verouderd is. Belofte maakt schuld en nu de subgerente zijn emailadres gegeven heeft, zal ik hem af en toe eens vragen hoe ver het al staat.
Ik weet niet of ik het moet geloven maar toch doe ik het. Want als ik er niet in geloof, komt er zeker niets van in huis.

Om 10u halen we de oven af! Ben ik blij dat die is aangekomen.


De tijd vliegt, we zijn al bij de volgende maandag aanbeland.
Vandaag met Teresa en Oscar aankopen gedaan.
Morgen vertrekken we met een volle camion naar Tambo. Wat de lading is?
Een oven, 25 matrassen en 2 wasmachines!

merci allemaal voor de reacties
en tot schrijfs
Kristina


p.s.: Judith, de kinderen vragen me telkens weer waar je bent, je ziet tía dat ze je niet vergeten zijn.