Naar de Machu Picchu

Het is ongeveer al twee weken geleden dat mijn broertje hier in Ayacucho aankwam. Jaja, dinsdagmorgen 30 oktober stond ik om 6.30u Gert op te wachten. Een uurtje later pas kwam de bus de straat in gereden en ik voelde plots een krop in mijn keel komen. Als de bus dan eindelijk geparkeerd was, stroomden de mensen eruit, maar geen Gert te zien. Hij sloeg er natuurlijk in om als laatste uit de bus te komen, maar content dat ik was, ik vloog hem gewoon rond zijn nek.
Samen zijn we met een mototaxi tot aan mijn kamer gegaan en daar werd zijn rugzak geledigd. En kreeg ik allerlei cadeautjes: douchegel, chocola, tekeningen van mijn neefjes en nichtjes, briefjes, PRALINNEN (mijn doos is al op), ... En er zaten ook cadeautjes bij voor 'Los Cachorros', springtouwen, cd-roms, een gezelschapspel, balpennen, .... Allemaal heel erg bedankt, deed me veel plezier.
Ik had toevallig die dag vrij, dus we konden samen lekker op trot gaan, samen gaan eten in een visrestaurantje en 's middags zijn we gaan wandelen (al een voorsmaakje voor wat komen zou).
Woensdag moest ik werken maar Gert is wel mee komen voetballen samen met de kinderen, wat vonden ze dat fijn! Na het werk mijn rugzak ingepakt en ’s avonds zijn we dan samen met de bus naar Lima vertrokken. Een hele nacht in de bus dus niet al te uitgeslapen kwamen we aan in Lima. Van Lima met het vliegtuig naar Cusco, een hele omweg zal je zeggen en dat is waar maar als je met de bus van Ayacucho naar Cusco wil dan ben je 23u onderweg en dat zag ik niet zitten.
Donderdag in Cusco de toerist uitgehangen. Vrijdag nog meer de toerist uitgehangen en met een toeristisch busje de ‘Heilige Vallei’ bezocht, drie verschillende plaatsjes hebben we toen aangedaan. Het was een mooie en leuke dag maar ook heel vermoeiend en er stond ons nog maar een korte nacht te wachten want om 4u werden we opgepikt aan ons hostal om naar plaats van vertrek te gaan. Plaats van vertrek om aan de ‘Salkantay’ te beginnen. Dit is een alternatieve tocht in de plaats van de Inkatrail (die je al een tijd op voorhand moet boeken ). Werden we allemaal in een gammel busje gestouwd voor de komende drie uur. Heb geprobeerd om nog wat slaap in te halen maar dat is me niet meer gelukt.
Aangekomen, werd er ontbeten en werden de grote rugzakken achtergelaten voor de paarden. Iedereen mocht 5 kilo afgeven aan het paard. Mijn broertje is een stoere maar ook lieve schat, die ervoor zorgde dat ik mijn hele rugzak mocht afgeven en hij droeg zijn grote rugzak zelf. Ikzelf had een kleine rugzak met water bij en dat was meer dan genoeg om te dragen.
En dan kon de tocht beginnen. Ik kan er uren over vertellen maar kan dit toch niet allemaal schrijven dus ik probeer in het kort mee te geven hoe het was.
De eerste dag moesten we 6 uur stappen, een brede weg en af en toe omhoog. Af en toe zeg ik nu, maar vond het toch wel altijd wat als ik omhoog moest. Toen we op de plaats van de lunch aankwamen stond daar een tafel gedekt en stoeltjes om lekker te relaxen. Kregen we lekkere soep, daarna een bord spaghetti en dan nog thee als afsluiter.
Er werd niet te lang getreuzeld en een half uurtje na het eten werd er al terug gestapt.
De groep liep heel uiteen en iedereen kon rustig op zijn tempo stappen.
Die dag werd in schoonheid beëindigd, met een kampement aan de voet van de Salkantay, op 3900m hoog. Lekker koud, dus goed ingepakt met muts, sjaal en handschoenen, maar wel met een prachtig zicht. Na het avondeten allemaal vroeg ons bed in want de volgende morgen moesten we er weer vroeg uit, al hebben we eerst nog genoten van een prachtige sterrenhemel, ik denk dat ik nog nooit zoveel sterren bij elkaar gezien heb!
’s Morgensvroeg werden we gewekt door de koks, om 5u ’s morgen, maar wel met een lekker warme thee. Een ‘cocathee’, nee mams, ben niet verslaafd geraakt. De cocabladeren zouden je helpen tegen hoogteziekte en we moesten die dag best wel wat stijgen. Het zou een dag van 11u worden waarvan toch een 8-tal uren gestapt zouden worden. Om 6u begonnen we aan een klim van 3 en een half uur, amaai heb ik ‘gezwoten’, en koekskes gegeten en snickers (merciekes Gert) en mijn gedachten opzij moeten zetten, maar ben er toch maar geraakt op de 4600 meter. Ik kwam wel een uur later aan als de stoere binken maar was toch de laatste niet. Wat was ik fier op mezelf dat het me gelukt was, en heb dan ook een lekker slokje rum gedronken om dat te vieren (nog maar eens bedankt Gert; en dan snappen jullie ook waarom hij zo’n grote rugzak bijhad, hij had gewoonweg alles bij). Daar op de 4600meter stonden we echt aan de voet van de Salkantay en het was gewoonweg prachtig. We zagen zelfs nog een lawine naar beneden glijden.
Daarna was het bijna de ganse dag dalen, wat ook heel vermoeiend is en zeker voor de knieën (niet tante Maria en Frieda?).
Na de Salkantay werd het landschap helemaal anders, dat is ook het mooie aan de tocht, de verschillende uitzichten. In de namiddag liepen we meer in de ‘jungle’ (is nog niet de echte jungle maar toch), iedereen liep weer uiteen en stilletjes heb ik genoten en heel wat fotookes gemaakt. Was toch ook heel blij toen ik tegen 17u weer de tenten zag staan, had niet veel langer moeten duren of ik was gewoon op de weg gaan zitten tot ze me kwamen halen. Na al dat geploeter en gezweet deed een wasje in een riviertje wel goed, al is dat maar een kattenwasje.
Dag 3, weer vroeg uit ons bed, van 7u tot 12u gestapt, weer heel mooi. Om 12u gegeten en daarna de bus op tot in het volgende dorpje. Toen we aan onze kampplaats aankwamen begon Alana te gillen, werd er net een koe geslacht. Iedereen er direct naartoe maar ik ben op een afstandje blijven kijken en heb van in de verte een foto getrokken.
Daarna bikini uit de rugzak gevist en met zijn allen naar ‘hot springs’ gegaan, zalige warmwaterbronnen. Wat kan dat goed doen zeg, zeker na zo’n drie dagen stappen. Volgens mij hebben we daar 2 tot 3 uur in liggen weken, ik heb er echt op en top van genoten. ’s Avonds hebben we een kampvuur gemaakt en is er 6 kilo van die dode koe opgegeten. De stoere mannen vonden namelijk dat ze te weinig eten kregen op de tocht en wilden hun schade inhalen. Heb er ook van geproefd maar vond het maar niks.
De vierde dag was een rustigere dag en er werd dan ook uitgeslapen, ;-) tot 8u en daarna een tocht van 4u, maar heel op het gemak, met als eindbestemming ‘Aguas Calientes’, een lelijk stadje en heel toeristisch. Dit ligt dan ook aan de voet van de Machu Picchu.
Daar konden we slapen in een goei hotel, doet wel goed om dan terug op een matras te liggen, was zelfs nog een betere matras dan dat ik hier heb in Ayacucho.
En dan de laatste dag, de climax, de Machu Picchu. Gert is er te voet naar vertrokken maar ik heb schoon de bus genomen, we kwamen op hetzelfde moment aan en ik had toch mooi een half uur langer kunnen slapen. Om 6u gingen we Machu Picchu binnen en kregen we in de nevelslierten een rondleiding van een gids. Stilaan zag je meer en meer van de Machu Picchu en hoewel ik er toen niet zo van onder de indruk was, ben ik het nu wel, moest precies even tot me doordringen.
Vanop de Machu Picchu kan je ook de Huayna Picchu beklimmen en dat hebben we dan ook gedaan om een prachtig zicht te krijgen op de ruïnes. Een uurtje hebben we daar stilletjes genoten van de pracht, de natuur, de ruïnes, ...
Na dat uurtje kreeg ik het wel even benauwd, want we moesten terug naar beneden en de diepte deed me tegen de muur plakken om naar beneden te gaan, ze hebben natuurlijk met mij staan lachen.
Dezelfde dag zijn we nog terug naar Cusco gegaan, eerste met de trein dan met de bus. ’s Avonds hebben we nog met de ganse groep als afsluiter iets gaan drinken en eten.
Maar ook die avond heb ik met een vriendin afgesproken die vrijwilligerswerk doet in Cusco, het was een leuk weerzien en voor mij kon de avond niet lang genoeg duren.
(Anke, ik hoop je binnenkort hier te zien in Ayacucho, want het was leuk samen te tetteren)
De volgende morgen op tijd het bed uit om terug te keren richting Ayacucho, weer via de omweg Cusco-Lima- Ayacucho. Op de vlieghaven was het niet alleen afscheid nemen van een mooie reis maar ook van mijn broertje, die verder ging reizen, stom want de dag erna was hij jarig en dit moest hij dan alleen vieren. Had hem nog wel een stuk taart gegeven maar was helemaal niet lekker.
Liefste broer, nogmaals, ik ben blij dat ik samen met jou deze tocht gedaan heb.

Het was echt een prachtige reis en vond het zonde om terug te moeten keren naar Ayacucho. Ik kwam vrijdagmorgen aan en ’s middags stond ik terug bij de kinderen, die raar maar waar blij waren me te zien, al is dat relatief natuurlijk. En dit weekje vakantie moest ik dan even bekopen want ik draaide 7 dagen na elkaar diensten en ik kan je meegeven dat dit best zwaar is. Dat parasietje kwam dan ook nog roet in het eten gooien en daarmee was afgelopen week een serieus dipje, al een geluk heb ik mooie herinneringen aan mijn reis.

Geniet van de foto’s,
Veel zonnige groeten
Kristina