Wij Belgen zijn gelukzakken

Oef mijn parasietje ben ik kwijt en ik krijg stilaan terug meer energie.
Dus tijd om nog eens wat indrukken te schrijven.

Ik had jullie al eens verteld dat ik met Jhon naar de 'Posta' (dokterspost) moest om een wonde te laten onderzoeken.
Nu ben ik twee weken geleden terug met hem daar naartoe gegaan. En deze keer heb ik nog meer indrukken gekregen.
Om 6.15u stonden we in de rij om ons aan te melden. Om 7u gaat het onthaal pas open en na aanmelding bleken we nummer 16 te zijn. Er was nog altijd een rij maar tegen die mensen werd plots gezegd dat ze konden vertrekken. Er was namelijk maar één dokter en niet iedereen kon dus op visite komen. Echt absurd, want die mensen hadden evengoed lang aangeschoven. Wij kwamen weer in dat zaaltje terecht waar iedereen gewogen en gemeten wordt, waar ook de spoedgevallen binnenkomen, enz.
Daarna wachten om de dokter te zien. Ondertussen natuurlijk weer goed mijn ogen de kost gegeven. Op het balkon keek ik neer op de patio en daar zag ik dat er die dag geschilderd ging worden. Aan het kraantje werden borstels uitgekuist, emmertjes verf geledigd en medisch materiaal gereinigd. Of dit zo gereinigd is, weet ik dus niet.
Mensen staan er allemaal op een kleine plek te wachten, er zijn te weinig stoelen om te zitten en zo zie je dan zwangere vrouwen, vrouwen met kleine kindjes, oudere mensen maar wachten en wachten en wachten.
Dit keer ging het minder snel als vorige keer. Om 9u kwam er iemand buiten bij de dokter en die persoon bleek het nummer 2 te hebben. Jhon had ontzettende honger en vermits we nog niet ontbeten hadden, ben ik gauw terug naar Los Cachorros gelopen om broodjes te smeren en teruggegaan.
Uiteindelijk kwamen we bij de dokter om 10.45u. en de uitslag bleek niet goed te zijn. Ikzelf had de wonde nog niet gezien want de vorige keer had de dokter daar zelf niet naar gekeken (knap dat je een diagnose kan stellen zonder onderzoek), maar dit keer zag ik de wonde wel en trok grote ogen. Ter hoogte van zijn heup had Jhon een open wonde van de grootte van een 2eurostuk. Er kwam allemaal etter uit en dat werd dan nog maar eens onderzocht in het labo.
Jhon kreeg terug antibiotica voorgeschreven en daarna werd er niet meer naar ons omgekeken en de volgende zat al binnen in de 'praktijk'. Ik vroeg hen of ze de wonde konden schoonmaken want ze hadden al die etter eruit geduwd. Daarvoor moesten we maar naar beneden gaan, naar dat beruchte zaaltje.
Dit keer zaten daar nog meer mensen: een oud vrouwtje dat er niet goed uitzag en lag te kermen op een bed, daarnaast lag een jongetje dat verzorgd werd voor brandwonden, twee andere mensen zaten te wachten om een spuit en er zat een moeder met haar kleintje dat hoge koorts had en waarvan die maar niet zakte. In dit hele allegaartje werd Jhon zijn wonde verzorgd, zonder handschoenen want die moesten we kopen en ik had gene rotte frank op zak. Mensen liepen in en uit, niks privacy.
Ondertussen is Jhon zijn wonde nog niet beter en na mijn telefoontje gisteren met mama, denk ik dat we toch dringend iets moeten doen.
Dat was weer mijn wedervaren over de 'Posta'.

Een tijdje geleden ben ik ook naar Tambo geweest.
Tambo is een klein dorpje 3400m hoog en 2,5u hiervandaan.
Karin Klusjuf, die werkt in de timmerwerkplaats, gaat om de 2 weken zondags daar naartoe om wat hulp te bieden in een weeshuis.
Die dag was ze erin geslaagd om maar liefst 7 vrijwilligers mee te nemen om de kinderen een goeie wasbeurt te geven.
Om 5u ging mijn wekker af en even later stonden we allemaal buiten met een slaperig gezicht klaar om ons weer in van die kleine minibusjes te stouwen.
We reden wel 2,5u door een prachtig landschap dus dat maakte het vroege opstaan wel de moeite waard. In Tambo aangekomen waren we een heuse atractie, komen daar zomaar even 8 blanke mensen over het plein lopen! Gepakt en gezakt, (want Karin had broodjes bij, pampers, babyvoeding, shampoo en gezichtscrème) liepen we naar het weeshuis.
En daar was het weer ogen trekken, 35 kinderen en maar 3 mama's die ervoor zorgen. Van die 35 kinderen zijn er dan nog 2 baby's bij, eentje van 6 maanden en eentje van 1 jaar dat nog niet kan kruipen of zitten. Als je dat kindje ziet denk je dat hij maar 6 maanden is. Dus je kan je voorstellen dat die mama's gewoon geen tijd hebben om iedereen te verzorgen. Ze moeten koken, de baby's verzorgen, ... , gewoon veel te veel.
We zijn met z'n allen naar de kerk gegaan want er waren 2 kinderen van het weeshuis die hun vormsel deden. De kinderen volgden gedwee, ze weten goed genoeg dat als ze niet volgen ze gewoon achterblijven, er wordt gewoon niet naar omgekeken.
In de kerk zat er bij elke vrijwilliger wel een kindje op de schoot en het duurde niet lang of velen lagen te slapen, genietend van de genegenheid. Bij mij lag er ook een meisje te slapen en even later kwam er ook nog een klein jongetje aantikken dat hij erbij wou. Dus zat ik daar met twee slapende kinderen op mijn schoot, en hoewel ze vuil waren en stonken, genoot ik ervan omdat ze zelf zo genoten.
Daarna gingen we met z'n allen terug naar het weeshuis en namen alle vrijwilligers enkele kinderen mee om ze eens lekker in het sop te zetten. De meesten genoten ervan, gewoon al van de aandacht die ze kregen. Tara en ik moesten de kleintjes wassen maar dat was iets minder fijn. Voor hen dan alvast. We wilden water opwarmen maar nergens konden we dat opwarmen, in de keuken waren ze aan het koken, in het andere gebouw was er geen gas, ergens anders was het ook weer wat, dus uiteindelijk wasten we de kinderen in een wasbekken buiten, met ijskoud water. Eentje van hen zat volledig onder de luizen en haar haartjes hebben we dan ook gewassen met luizenshampoo, maar dat helpt niet als je dat maar één keer doet he, zo frustrerend. Achteraf genoten de kinderen van de lekkere crème op hun gezicht.
Dan ging plots een belletje en iedereen ging naar de eetzaal, daar was het opmerkelijk stil, zeker als je weet dat er 35 kinderen zaten. Iedereen trok zijn plan, ook de kleintjes.
Nadien hebben we nog wat met de kindjes gespeeld en daarna moesten we vertrekken. De terugrit wilden we namelijk niet in het donker maken en tegen 6 à 7 uur is het hier donker. Het afscheid was hard, want er was een kleintje dat me niet los wilde laten.
Ik ga zeker nog eens terug gaan, al is het maar een dag dat je de kinderen wat blijdschap kan geven.
Het is zonde om dit te zien want eigenlijk heeft het weeshuis alles, grote paviljoenen, een strooien afdak om onder te spelen, een speelpleintje, ruimte,... maar gewoon te weinig mensen om te helpen. Het is zelfs zo dat er maar opvang is tot je elfde, daarna word je gewoon de straat opgezet en moet je zelf je plan trekken.

Ja lieve nichtjes en neefjes, maar ook de kinderen van de school, wij mogen blij zijn dat er heel wat mensen zijn die ons graag zien. Mama's en papa's die voor ons zorgen, broers en zussen die met je spelen, tantes en nonkels waar je eens op logé mag gaan. Want het leven hier is hard, voor kinderen maar eigenlijk voor iedereen.

Nog even iets leuk om af te sluiten.
Afgelopen week hebben de kinderen van Los Cachorros hun briefje geschreven voor de Sint. Het huis is nu versierd met slingers van Sinterklaas en Zwarte Piet en vol spanning wachten de kinderen op hun komst. Ze waren heel zenuwachtig en het duurde lang vooraleer ze sliepen.
Hun brieven waren heel mooi en ze vroegen heel eenvoudige dingen, velen schreven dat elk cadeautje goed was.
Ook hadden ze nagedacht over hun gedrag en in één briefje stond dat hij profesor Nicolas en profesora Kristina kwaad gemaakt had en dat hij daar spijt van had. Dat hij vaak lastig is in het huis en dat hij het heel moeilijk vindt om zich goed te gedragen, maar dat hij wel zijn best gaat doen. Zoiets raakt je hart toch wel.
Nu nog enkele dagen aftellen en woensdag is het dan Sinterklaasfeest voor alle kinderen van Los Cachorros en hun broertjes en zusjes.

Ah ja, afgelopen zondag zijn we ook nog met zijn allen op stap geweest. Met twee minibusjes zijn we naar Huanta gegaan. Een uitstapje voor de kinderen en hun familie. Niet van alle kinderen waren hun ouders er maar toch van enkele. Ook de broertjes en zusje waren er bij en het is wel eens leuk om hen te leren kennen.
Er werd gezellig samen gespeeld, gegeten en gezwommen. De kinderen hebben heel erg genoten van deze dag en ook de broertjes en zusjes waren blij, ze hebben ook hun buikje eens goed rond gegeten.

Ik kan het blijven zeggen maar echt waar ik vind het fantastisch om zo veel steun vanuit België te krijgen. Het doet goed om jullie mailtjes en reacties te lezen.
Het is ook fantastisch dat mijn school dit project zo mee volgt, danku h-klas voor jullie reacties en ik vind het super dat jullie een kerstmarkt voor Peru op poten gaan zetten.

vele zonnige groeten voor het koude België
Kristina