Kerst bij Los Cachorros

Mijn eerste keer dat ik moest werken op Kerstavond en met Kerstdag zelf. Normaal geniet ik net zoals alle andere leerkrachten nu van een deugddoende kerstvakantie, maar dit jaar ging het er anders aan toe. Anders maar daarom niet minder leuk.
Het waren wel drukke dagen.
Zondag was het nog rustdag tot en met 22u, daarna had ik slaapdienst bij Los Cachorros. Nu slapen doe ik daar niet heel vast, je bent immers verantwoordelijk voor de kinderen die er slapen. En elk kuchje hoor je wel of je hebt van die kinderen die zo schattig om 5u 's morgens naar beneden komen en dan heel vriendelijk 'buenos dias, profesora' zeggen. Ik vind het fijn dat ze me dag zeggen maar heb hen verteld dat het om 5u 's morgens echt niet hoeft.
Na de slaapdienst meteen aansluitend de ochtenddienst, om 6u uit de veren, al hebben we deze keer een uitzondering gemaakt, ze moesten immers niet naar school. Dus wekten we de kinderen 'pas' om 6.30u. Rustig en relaxed werd het ontbijt en de 'jugo' klaargemaakt.
Daarna hebben we wat spelletjes gespeeld en zijn we gaan voetballen.
Vermits de 'kokkin' aan huis er niet was, het was immers een feestdag, en er niets in huis was om klaar te maken, besloten Tine (andere vrijwilligster) en ik om op restaurant te gaan. Samen met de kinderen zijn we supergoedkoop gaan eten, voor 2,5 soles (50 eurocent) had je een menu. Eerst soep en dan kon je kiezen uit gefrituurde kip, gebakken vis, cebiche (rauwe vis) en nog iets waar ik de naam van vergeten ben. Omdat we toch al bezig waren hen te verwennen, gingen we lekker door en kochten we als afsluiter nog een zelfgemaakt ijsje (zie foto). Net na het eten sloeg het weer om en in de gietende regen liepen we terug naar huis. Daar werd er verder gespeeld met de k'nex en de lego.
Om 14u kwam de aflossing, de middagdienst.
Snel ben ik naar den bureau gegaan om te skypen met mijn familie thuis. Daar stonden mijn twee petekindjes klaar om hun nieuwjaarsbrief voor te lezen. Dankzij de webcam had ik nog meer het gevoel erbij te zijn en kon ik ze hun pakjes zien openmaken. Cadeautjes helemaal uit Peru en die mijn broertje meebracht naar België. Het gesprekje was veel te kort, maar in België was het al laat en hier stonden de kinderen te wachten op hun cadeautje.
Dus om 15u terug van de partij om samen met de kinderen cadeautjes open te maken. Hele gelukkige gezichtjes gezien, anderen minder gelukkig. Vooral de barbypoppen vielen in de smaak.
Pakjes allemaal opengemaakt: dus ik snel terug op de computer om nog met mijn mams en paps, mijn broers en zussen te skypen. Werd ik meteen nog mee in het familiefeest getrokken want mocht ik voor de webcam iets uitbeelden voor de Steven. Ze hebben daar nogal gelachen, maar voelde me wel heel dichtbij. Toen ze met z'n allen 'Stille Nacht' gingen zingen kreeg ik toch wel een serieuze krop in mijn keel, wat had ik er graag even gezeten!
Om 17u werd ik uit den bureau gezet want er was een 'bijscholing' voor de ouders.
Dan maar even samen met Margot en Tine tot rust komen in ons appartementje.
(Ben sinds een week verhuisd naar een ander stekje, we wonen nu met z'n drieën samen en hebben een gezellig appartementje, 3 kamers, een keuken, een badkamertje, een koertje en het leukste van al: een tuintje. En dit alles is raar maar waar goedkoper als het vorige kruipkot waar ik in zat. Echt, daar ben ik serieus afgezet geweest)

De dag was nog lang niet voorbij. Nee, om 18.30u werden we terug bij Los Cachorros verwacht, want daar werd de kerstmaal gegeten met alle families. Voor de eerste keer at ik kalkoen! Het was eten en wegwezen, echt gezellig dineren zat er niet in.
Dus om 19.30u was iedereen weg en bleven we nog over met een vuil huis en een grote afwas. Juan (opvoeder) was alleen van dienst, dus samen hielpen we hem het huis opruimen. Bijna alle kinderen waren met hun families mee naar huis, behalve 2 arme stakkers. Maximo wilde niet naar huis, want zijn stiefpapa was er en daar heeft hij schrik van en Carmen, die haar papa woont hier ver vandaag en ze heeft hem al in 2 maanden niet meer gezien. Ons hartje kromp daar wel van ineen en we vonden dat we best iets met hen konden doen, om hen dan toch ook een fijne kerstavond te laten hebben. Wij zaten immers ook ver van onze familie.
Dus na de opkuis van het huis, stapten we met de 3 gringa's (blanken), Carmen en Maxima de mototaxi in en reden we naar het centrum. Daar gingen we eerst smullen van wat taart en ijs. Je had hun gezichtjes moeten zien, ze hebben er zo van genoten, niet alleen van de taart of de ijs maar ook van de aandacht en de liefde. Nadien gingen we langs de kathedraal, we bezochten de kerststal en staken nog vuurstokjes aan.

Omdat het bij ons thuis de traditie is om met z'n allen gezellig in het ouderlijke huis te blijven slapen, stelde ik voor om dat nu ook te doen maar dan bij Los Cachorros.
Dus om 22.30 lagen Tine, Maximo, Carmen en ik gezellig in de living voor de televisie.
Maar deze gezelligheid werd verstoord om 22.40u, toen Robinson aan de deur stond te bellen.
Volledig gedrogeerd kwam hij binnen, hij had lijm (terokal) liggen snuiven. Hij zakte door zijn benen toen hij binnenkwam en toen ik hem naar boven bracht, viel hij met een plof op een bed. Zijn pyama aandoen lukte natuurlijk niet, dus heb ik zijn schoenen maar uitgetrokken en hem lekker toegedekt. Hij was echt helemaal van de wereld en als ik hem daar zag liggen, gingen er allerlei vragen door mijn hoofd. En dan word je ook zo kwaad.
Tine en ik probeerden wanhopig iemand te bereiken om te vragen wat we in deze situatie moesten doen, maar we kregen niemand te pakken, we stonden er alleen voor.
De enigste oplossing was om het voor de kinderen beneden gezellig te maken en Robinson zijn roes laten uitslapen.

Iedereen lag goed te slapen maar ik kon de slaap maar niet vatten, waarschijnlijk te veel dat in mijn hoofd omging en dan ook nog om 12u het vuurwerk dat werd afgeschoten, precies heel Ayacucho stak pijlen af. Gedurende een half uur alleen maar vuurwerk, allemaal lukraak door elkaar, echt gevaarlijk om dan de straat op te gaan.
's Morgens lekker uitgeslapen, mmmhh tot 7.30u. In mijn pyama de straat over en toch maar terug mijn bed ingekropen, tenslotte was ik al van zondagavond aan het werk.

Kerstavond dan!
Tijdens mijn middagdienst de chocolademelk voor de straatdienst klaargemaakt.
Om 19u stonden Juan, Margot, Tine en ik (en een cameraman van één of ander regionale zender) klaar om aan een speciale straatdienst te beginnen. Gepakt met 'Panetones', een soort gebak, en warme chocolademelk, hebben we ons in de gietende regen gestort. Binnen de korste keren doornatte voeten, maar wat is dat, wij konden ons nadien lekker gaan opwarmen maar wat met al die mensen die op straat leven.
Vanuit Los Cachorros naar 'el hueco' gegaan, dit is een gat onder de stoep waar straatkinderen gaan slapen. Dit gat ligt aan een kruispunt in een drukke straat en het gat is ontzettend vuil. Nu was door de regen, het gat in een rivier veranderd en net toen we eraan kwamen, wilden twee kinderen erin kruipen. We hielden ze tegen en gaven hen een 'choco' en een paneton. 'Ah, een paneton van 50 cent', zei eentje, maar ze waren er toch blij mee. Daarna verder door de straten geslenterd, op zoek naar kinderen. Die waren natuurlijk allemaal gevlucht voor de regen. Daar stonden we dan met ons 50 panetones en onze liters chocomelk. Kwamen we in de straat nog een oud mannetje tegen en ik vroeg Juan of we hem ook niets konden geven. Geef ik die man een 'paneton' en wens hem een 'Feliz Navidad', en hij was zo 'gelukkig'. Een warme choco wilde hij ook wel maar die kon hij zelf niet vastnemen dus gaf Juan het en het werd in één keer opgedronken. Het was een moeilijk maar ook een heel mooi moment, we zouden in de hemel komen en al onze wensen zouden in vervulling gaan.
Even later kwamen we dan toch nog 3 straatkinderen tegen en dus werden de thermossen en de zakken iets lichter. Daarna hoekje om en daar zat één van de jongens van Los Cachorros met nog een hele bende straatkinderen, we trokken allemaal naar 'el hueco' en daar werden chocomelk en panetones uitgedeeld. Toch iemand die aan het dacht en hen een 'Zalige Kerst' wenste, wat natuurlijk ook heel dubbel is.

Daarna kletsnat naar huis en zelf ook een warme choco gedronken.
Ons toch nog zorgen gemaakt want twee kinderen van Los Cachorros wilden niet met ons terugkeren en kropen in dat koude, vuile gat.

Iedereen naar huis en ik nog eens voor de derde nacht op rij ten huize Los Cachorros slapen. In de afgelopen dagen veel gewerkt, een beetje te veel misschien. Maar wel een hele aparte Kerst meegemaakt en er heel erg van genoten.


Ik wens iedereen een fantastisch 2008 toe!

Bedankt voor de Kerstwensen en gewoon de gedachten aan mij!
Om op een vraagje te antwoorden: nee, ik was niet eenzaam, ik miste wel mijn familie, maar vond het fijn om voor anderen iets te kunnen doen.

Veel liefs
Kristina