Nog maar eens: wij Belgen = gelukzakken

Ongeveer 2 maanden geleden ging ik met Jhon voor het eerst naar de 'Posta' omdat hij een bolletje in zijn gezicht had, maar ook eentje op zijn heup.
De eerste keer kreeg Jhon antibiotica voorgeschreven en dan zou dat allemaal wel verdwijnen. De tweede keer werd er net iets beter naar zijn wonde gekeken (mag ook wel na een wachttijd van 4u) en weer werd er antibiotica voorgeschreven.
Nu staan we 2 maand en 2 kuren antibiotica verder, maar Jhon loopt nog altijd met een bolletje in zijn gezicht en met een wonde aan zijn heup.
Mijn mams, verpleegster in hart en nieren, vroeg me meermaals hoe het met Jhon gesteld was, want volgens haar was het een fistel en zou het niet kunnen genezen met antibiotica.
Dus gingen Jhon en ik deze week nog eens naar de dokter maar deze keer niet meer naar de 'Posta', nu was het richting het hospitaal. Dit keer geen wachttijden en ik was heel blij toen de dokter zei: 'Jhon heeft een fistula' (Ja, mijn mams had weeral eens gelijk.) Er werd meteen actie ondernomen en we zouden de volgende dag al terug moeten komen: het bolletje zouden ze wegsnijden en de fistel zou proper gemaakt worden. We moesten wel eerst al het materiaal gaan kopen dat nodig was voor dit werkje.
Ik stond al versteld dat het zo snel ging gaan, maar Peru zou Peru niet zijn als er geen stokje voor kwam te staan.
En inderdaad, gisteren was de dokter er niet, weggeroepen voor een noodgeval.
Kan gebeuren, daarom vandaag terug naar het hospitaal en dit keer was de dokter er wel. Net zoals bij de 'Posta' kwam ik nu ook weer helemaal aangedaan terug.
Wat voor een gedoe was me dat!
Heel kort:
De dokter geeft een plaatselijke verdoving aan Jhon, begint in zijn gezicht te snijden en op dat moment zie ik dat hij erg bibbert, nee niet Jhon maar de dokter. Al mijn vertrouwen vloeit in één keer weg. De 'ciste' wordt er uitgetrokken en lichtjes weggesneden, maar blijkbaar krijgt de dokter dat niet goed weggesneden dus neemt hij een schaar en knipt daarbij een deel van de huid van Jhon mee. Dit is dus geen klein gaatje meer, maar je kan beginnen spreken van een gat. De dokter had een assistente maar had mij blijkbaar ook nog nodig om de nodige draad voor het naaien uit het zakje te halen. Ondertussen ligt Jhon stevig te bloeden. Ik neem zijn hand vast want ik zie dat hij pijn heeft. Daarna begint de dokter met een onvaste hand de wonde dicht te naaien. Telkens als de naald in de huid verdwijnt, knijpt Jhon mijn hand compleet plat. Heb soms zelf goesting om het hard uit te schreeuwen. Jhon begint te huilen en ik vraag de dokter of zijn verdoving wel voldoende is. 'Ja, señorita dit is zo, en todo el mundo (in de hele wereld). Heb hem dan maar even verteld dat het in mijn mundo niet zo was. (al een geluk of ik had nooit laten keuteren in mijn knie!)
Nog een paar keer meld ik hem dat het niet normaal is dat Jhon zo veel pijn heeft, maar hij reageert er niet meer op. Hij zegt Jhon alleen dat die moet zwijgen want anders kan hij de wonde niet snel dichtnaaien.
Na dit werkje vertelt de dokter me dat hij me boos gaat maken, 'ja señorita, ik ga niet meer beginnen aan de heupwonde, daar is geen tijd meer voor'. Nu werd ik daar helemaal niet boos van, alleen maar gelukkig, zelfs al had hij willen beginnen aan die heupwonde ik had het niet toegestaan. Ik vond hem echt onbekwaam.
Op Los Cachorros mijn verhaal direct gedaan bij Alanya en zij toonde veel begrip, meteen werd er naar het ziekenhuis gebeld om te zeggen dat dit zo niet kon. Een klacht tegen de dokter, die zal volgende keer ook niet meer zo blij zijn als er een 'gringa' voor zijn neus staat.
Laat ons hopen dat het mooi geneest en dat het litteken niet al te groot is.
Volgende week terug richting ziekenhuis, maar dan op zoek naar een andere dokter om die fistel proper te maken.

Jhon zou bijna kunnen meedoen in de serie: Het leven zoals het is: ziekenhuis

groetjes
Kristina