Eerste week in Tambo

Mijn eerste weekje in Tambo zit erop, het waren mooie maar ook trieste dagen.
Dinsdagmorgen om 6u ging de wekker en om 6.30u stonden we te wachten tot het minibusje vertrok naar Tambo. We, daarmee bedoel ik Monique en mezelf. Monique heeft ook bij Los Cachorros gewerkt en had nu nog een weekje vrij en ging daarom mee met mij naar Tambo.
Om 9u kwamen we aan in Tambo waar we hartelijk verwelkomd werden.
Meteen zijn we aan de slag gegaan.
We hebben pampers ververst, kindjes gewassen en iedereen lekker geknuffeld.

De situatie daar is echt schrijnend, er zijn momenteel 42 kinderen die in 3 verschillende paviljoenen wonen.
Per paviljoen is er een 'mama' die voor de kinderen zorgt, eentje maar! De paviljoenen hebben elks een naam maar die vergeet ik altijd.
In het onderste paviljoen zitten 14 kinderen, waarvan drie 2-jarigen, die dus constant in hun broek plassen of poepen. De oudere kinderen zorgen mee voor hen. Toen wij er aan kwamen had juist 'hun mama' kookdienst. Dus zij stond eigenlijk de ganse dag in de keuken en had geen tijd voor de kinderen.

De mama's werken 7 dagen op 7, en dit dag en nacht. Op het einde van de maand hebben ze 5 dagen vrij, en dit allemaal voor een minimumloon van 500 soles (ongeveer 130 euro).
Ze zitten dan ook vaak met wallen onder hun ogen aan tafel voor zich uit te staren en hebben nog maar weinig energie over voor de kinderen, maar kan je het hen kwalijk nemen? Ik zou het zelf ook niet kunnen en heb best veel waardering voor hen.
In het andere paviljoen zitten ook weer een twaalftal kinderen + een baby van 5 maanden. Dit baby'tje, Diana heet ze, werd binnengebracht toen ze 20 dagen oud was, de mama is nog heel jong en ook een beetje ziek van geest. Zij weet trouwens niet dat Diana daar is, gewoon om de baby te beschermen. Diana is echter een goei dik boeleke aan het worden, dit dankzij de babymelk die Karin Klusjuf telkens meeneemt van haar sponsorgeld.
Dan het laatste paviljoen, waar je een mix hebt van alle leeftijden en de baby Luis van anderhalf jaar. Volgens mij staat hij ergens met een foto op mijn site. Luis is serieus ondervoed binnengekomen en nog steeds is hij niet op gewicht. Hij is anderhalf jaar en weegt maar 6 kilo. Hij kan nog niet kruipen of lopen maar zitten kan hij al wel.
Ook Jesenia zit in dat laatste paviljoen, zij is 3 jaar en lijkt net op een aapje. Niet echt van uitzicht, (alhoewel ze hebben al haar haren afgeschoren omdat ze vol wondjes zat) maar eerder omdat ze echt als een aapje aan je hangt als je haar oppakt. Het is een lief meisje dat je met heel vertederende ogen kan aankijken. Haar broertje van 5 zorgt heel erg voor haar. Van de week bijvoorbeeld had Jesenia in haar broek gedaan en hij ging spontaan haar kleren wassen. De andere kinderen hadden Jesenia inmiddels in de ijskoude douche gezet en ik was op zoek naar een nieuwe pamper. Toen ik terugkwam zag ik dat magere dingske in de douche staan, met 5 andere kinderen erom heen, die emmertjes water over haar heen goten en Jesenia maar wenen. Kale douche, koud water en die magere Jesenia, ik kreeg even een concentratiekampgevoel. Daarna heb ik haar lekker afgedroogd en verschoond en een tijdje lang in mijn armen gehouden om op te warmen.
Terwijl ik dit weer allemaal neerschrijf, voel ik me tegelijkertijd triest maar ook heel blij. Triest omdat hun situatie daar triest is, maar ook heel blij als ik hun lachende gezichtjes voor me zie.

Zo zijn er van de week nog een aantal situaties voorgevallen, waarvan je denkt, hoe kan het toch.
De kleine Luis bijvoorbeeld zat in zijn looprekje en was zo het paviljoen uitgegaan omdat iemand de deur had laten openstaan. Beneden aan de trappen zat ik met enkele kinderen te spelen toen ik hem plots op de trappen zag afkomen, net op tijd stond ik boven om hem tegen te houden, anders was hij zo de trappen afgedonderd.
Marcelino, een 2-jarige, stond ergens in zijn eentje te huilen, helemaal onder de poep, met een gezichtje vol etterende wondes en bebloede oren (omdat hij die openkrabt). Hem hebben we dan een badje gegeven, weliswaar met water dat we even opgewarmd hebben.
Jesenia die ook nog eens een keertje volhing en wiens broek ik aan het verschonen was, moest een tijdje wachten omdat ik plots zelf krampen kreeg en dringend de wc moest opzoeken. Toen ik na vijf minuten terugkwam, lag ze nog met haar beentjes omhoog, te wachten tot ik haar verder zou verschonen, wat een schat!
Een grappig iets was toen ik wat wc-papier ging halen om de snottebellen van een kindje af te kuisen. Toen ze dat zagen, begonnen er gelijk een paar andere hun snottebellen uit hun neus te blazen zodat ik ook hun neus zou afkuisen. Ze zijn zo blij met dat beetje aandacht dat je hen geeft en ik ben blij dat ik hen dat kan geven.

Ook de directrice is heel content dat ik er wil komen werken en door haar word ik in de watten gelegd. Ze hebben me een 'eigen kamertje' gegeven, waar ik slaap op twee matrassen (die wel helemaal inzakken en waar ik eigenlijk niet goed op slaap maar dat zeg ik lekker niet) en onder 4 dekens, het wordt er 's nacht namelijk behoorlijk koud. Ook een tv hebben ze op mijn kamer gezet, heb er echter nog niet naar gekeken want ik kruip gelijk met de kinderen in bed. Steendood ben ik 's avonds.
Ook kwamen ze me nog fruit toestoppen dat ik in mijn kamer kon eten. Echt superfijn.
Bij elke maaltijd komen ze me vragen of ik dat wel eet en daar ben ik ontzettend blij mee want het is niet altijd zo'n heerlijke kost. Van de week was het een keertje soep met kip, maar als ik kip zeg bedoel ik ook de hele kip. Ik heb dan wijselijk gevraagd om voor mij een kommetje uit te schenken zonder kip. Aan tafel werd er daarna, over en naast mij, heerlijk gesmuld van de kippenpoten, ingewanden, ... En van die kippenpoten bleef niets anders over dan de kootjes.

Ik kan blijven vertellen over al wat ik daar de afgelopen dagen heb meegemaakt.
Er is ook zo veel te doen maar je kan niet alles, dus momenteel probeer ik me nog een weg te zoeken in het werk dat ik kan doen.

'k Hou jullie op de hoogte.

groetjes
Kristina