Korte verhalen

Veel van de volgende verhalen is alleen maar gelukt dankzij jullie.
Het wordt eens tijd dat ik nen dikke merci zeg aan al mijn sponsors.

Iedereen die op mijn afscheidsfeestje een centje in de doos stak voor Cachorros: MERCI! Die centjes komen van pas. Binnenkort ga ik naar Lima en probeer ik een pingpongtafel op de kop te tikken.
Iedereen uit Oelegem, die me dankzij het artikeltje dat mijn mams in het parochieblad schreef, sponserde: MUCHAS GRACIAS. Ook jullie centen komen bij Cachorros terecht.
Mijn school, waar ik al enkele jaren lesgeef, verdient ook nen dikke MERCI. Ben gewoon al blij dat ze met de leerlingen zo veel aandacht besteden aan Peru en dat ze me niet vergeten zijn. Zij organiseerden een kerstmarkt in het teken van Peru. Ze werkten een aantal weken rond het thema Peru en kwamen daarna met heel wat centjes af, zomaar even 500 euro werd er aan me overgedragen. Deze centjes gebruik ik om er nu voor te zorgen dat de kindjes in Tambo het net iets beter hebben.
Ben echt fier op mijn collega's die zo veel tijd en energie staken in het project, en natuurlijk alle leerlingen van de school die zo goed meededen.
Ritmica Mortsel, jullie verdienen een pluim.
Ook mijn schooltje waar ik vroeger altijd naar de lagere school ben gegaan en zelf een leuke tijd heb gehad, is me niet vergeten. Ook zij deden een kerstmarkt en een deel van de opbrengst was voor mij, BEDANKT Vrije Basisschool van Oelegem.
Die centjes komen allemaal goed van pas en gaan zeker goed geïnvesteerd worden. Ik hou jullie op de hoogte wat er allemaal aangekocht wordt en wat er mee gedaan wordt.

Niet alleen voor de centjes ben ik heel content maar ook voor alle briefjes, kaartjes, postpakketten, lieve woordjes, en steun van iedereen ben ik content.
Nu ik hier toch ineens begin met iedereen te bedanken, mag ik er enkelen niet vergeten.
Montse, muchas gracias, gracias porque tú me has ayudado para cumplir mi sueño, te lo agradezco para siempre.
Liefste mams en paps, ik vind het super dat jullie zo achter mij staan en me op en top steunen. Ben blij dat jullie zo fier op me zijn.
Genoeg nu, want anders is mijn bericht zo lang dat niemand het meer lezen wil.
Hier volgen eindelijk een paar korte verhalen.



Tandenborstelhouders

Ik ben nu al een tijdje in Tambo aan het werk en dan wordt het wel duidelijk wat er allemaal tekort is en waar ik eventueel in kan helpen. Zo viel het me op dat de kinderen nooit hun tanden poetsten en er dus ook enkelen met rotte tanden rondliepen. Dus vroeg ik of ze in de carpinteria (timmerwerkplaats) voor mij tandenborstelhouders konden maken. En het resultaat is dat er nu aan elk paviljoen een mooie houder hangt en ik de kinderen 'trakteerde' op een nieuwe tandenborstel. De kinderen waren apetrots en natuurlijk begonnen ze speciaal voor mij hun tanden te poetsen. Sommigen kwamen me gewoon even zeggen dat ze zo flink waren geweest om hun tanden te poetsen. De kleine Brian was zo fier dat hij telkens dat ik voorbij kwam terug begon met poetsen, wat een schat.
Nu is het nieuwe er al een beetje af maar telkens als ik er ben, probeer ik hen er aan te herinneren dat het belangrijk is.


Stoeltjes

Elk paviljoen heeft een prachtige grote zaal waar de kinderen in kunnen spelen. Spelen, maar ze hebben niks. Toen we laatst film keken stond iedereen staand naar de televisie te kijken. Dus weer vroeg ik nogmaal hulp van de carpinteria en zij hadden nog allemaal stoeltjes staan. Dus bij elke reis naar Tambo neem ik nu 4 stoeltjes mee en zo komen er dan in elk paviljoen 14 stoeltjes te staan.
Toen ik in één paviljoen 3 stoeltjes ging brengen, werd er gelijk gebruik van gemaakt. Er werd een 'huisje' van gemaakt en hop, ze begonnen te spelen. Geweldig!


Knutselen

Elke week probeer ik een knustelwerkje te maken. Vorige week maakte ik met de kinderen een 'mobile', eerst kleuren, dan knippen en plakken, voor iedereen een goede oefening. Ik merkte alleen wel dat niet iedereen het goed vond dat ik dat deed. Vorige week kwam de klusjesman binnen en die vroeg me cynisch wat ik nu weer aan het maken was.
Nu vind ik het belangrijk om met de kinderen bezig te zijn, en ze even kind te laten zijn. Ook de knutselwerkjes vrolijken een beetje hun kamer op, dus dat is ook weer mooi meegenomen.

Het is niet altijd even simpel en ik voel dat onze culturen best verschillen. Ik probeer me aan te passen aan hun maar ik hoop dat ze stilaan merken dat wat ik doe ook zinvol is.


Pyama's

Laatst Marcial, Kevin en Judith in bed gestoken. En toen ik dat deed dwaalden mijn gedachten af naar thuis, naar België, naar mijn broers en zussen en mijn neefjes en nichtjes. Mijn broers en zussen die 's avonds hun kleintjes eerst een lekker warm bad geven, daarna een verhaaltje voorlezen en hen dan lekker toestoppen in bed.
Hier ging het heel anders aan toe, samen met Betsy, 11 jaar, stak ik de drie kleintjes in bed. Dit keer met een pamper, die ik ook gekocht had, maar wel met hun vuile kleren aan. Nee, een pyama hadden ze niet en ze gingen dus zo hun bed in. Zonder boe of bah werden de dekens over hen gegooid, helemaal over hun hoofd want anders konden ze niet slapen. Schrok ik toch wel even van.
Dus vorige week ben ik hier in Ayacucho gaan shoppen en nu gaan die kleintjes toch al met een pyama naar bed. Ook vond ik enkele verhaaltjes en 's avonds voor het slapengaan, ga ik in elk paviljoen langs om een verhaaltje voor te lezen. En de kinderen, die genieten, en ik, ik geniet mee!!


Trenzas

Over genieten gesproken, het volgende.
Elke week wordt er wel 100 keer een vlecht gemaakt in mijn haar. De kinderen vinden het leuk om mijn haar te doen en zo verandert mijn kapsel dan ook meermaals per dag. Twee vlechten, kleine vlechtjes, vlechtjes die van de ene naar de andere kant gaan.
Sandra, een kleine meid van 4, komt elke keer af en dan zegt ze: 'tia, te voy a trenzar' (ik ga een vlechtje maken). Dat laat ik dan toe want ik vind het heel leuk als iemand mijn haar doet. En zij maar vlechten, maar ze bakt er niks van. Toch laat ik maar, want ze vindt het zo fijn.
Van de week waren er zelf twee jongetjes die mee begonnen, met z'n vieren tegelijk waren ze mijn haar aan het doen, uitkammen, vlechten, alles tegelijk.


Plak ga naar de markt

Dit is een kinderrijmpje dat ons mama vroeger altijd bij ons deed. Nu doe ik het bij de kinderen in Tambo en ... ze houden ervan. Ze steken hun handjes uit en zeggen dan 'plak'. Sandra geraakt nog verder, die gaat van 'plak ga na de mat kop e kooeei e ...', daarna lukt het niet meer. Dus de hele tijd doe ik het rijmpje bij de kleintjes maar af en toe steekt ook een 10-jarige zijn handje uit.
Gewoon even aandacht geven en deze kindertjes zijn zo blij, het geeft je veel energie.

Dat waren enkele indrukken waar ik jullie van wou laten meegenieten. Veel leesplezier en tot de volgende.

groetjes
Kristina