Terug van weggeweest!

Hoi allemaal,

Het is lang geleden dat ik nog eens iets schreef en eindelijk heb ik een gaatje gevonden om jullie op de hoogte te brengen.

Ondertussen ben ik hier 6 maanden en was het tijd om mijn visum in orde te brengen. Daarvoor moest ik naar het buitenland en dus ben ik naar Bolivia gegaan. Het is een prachtig land en ik heb er echt van genoten.
Ze zeggen altijd dat je jezelf leert kennen in het buitenland en daar hebben ze gelijk in. Ben in Bolivia een mijn gaan bezoeken en tijdens het bezoek kreeg ik het zo benauwd dat ik ben teruggekeerd. De gangen waar we door moesten waren echt klein en je moest er op handen en voeten door. Daarbij kwam nog dat er ontzettend veel stof hing en het ook echt warm was. Ben nog nooit zo blij geweest om de blauwe lucht te zien, en weet nu ook dat ik nooit van mijn leven meer in een mijn kruip.
De mensen die er werken, hebben echter geen andere keuze en gaan dagelijks 8 tot 12u de mijn in. Ze moeten zelf hun materiaal, zoals springstof, lamp, ... kopen.
Vermits het hard werken is en eten daar niet gaat omwille van het stof, kauwen ze allemaal cocabladeren. Tot 200 cocabladeren steken ze in hun mond, ze lijken precies hamsters. En als ze je dan vriendelijk toelachen en hun tandan ontbloten, zie je overal zo'n vieze groene smurrie hangen. De mijnwerkers werken er echt keihard en verdienen maar weinig. Een saldo van 800 bolivianos, is een gemiddelde, dat is 80 euro per maand. Ze verdienen meer naargelang het zilver dat ze ontginnen. Nu ik ben blij dat ik daar niet geboren ben zodat ik niet in die erbarmelijke omstandigheden moet werken.

Niet alleen daar is het erbarmelijk. Ik bezocht ook de zoutvlakte in Uyuni, waar ik genoot van het prachtige uitzicht. Maar andere mensen staan daar dagelijks keihard te werken voor een loontje dat echt niks is. En dan dat zout dat vanalles aantast.

Nu ga ik niet te veel uitwijden over mijn reis, kan alleen zeggen dat ik het heel mooi vond, dat ik vele indrukken heb opgedaan, dat ik veel mensen heb ontmoet en dat het een geslaagde reis was. Een geslaagde reis maar toch met een dubbel gevoel, want ik miste de kindjes uit Tambo en mijn leventje in Ayacucho waar de zon altijd schijnt.

Was dan ook blij om vorige week maandag terug in Tambo te staan. 'Tia Kristina' werd er langs alle kanten geroepen, ook zij hadden me gemist en dat is fijn. Het is fijn om te weten dat je gemist wordt. Maar het was niet alleen vreugde hoor, nee ik heb serieus moeten slikken.
Want doordat ik er even tussenuit ben geweest, zag ik terug de miserabele situatie waarin het opvanhuis verkeert.
De wc's trekken niet meer door en staan dus vol 'kaka', de douches lekken de hele dag door, de plafond is zo rot dat die bijna naar beneden valt, de kamers zijn kil met hun ijzeren bedjes, de kinderen kuisen op blote voeten de riooltjes, ...
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Dus stond ik daar maandag en vroeg me af wat ik daar deed. 'Doe ik wel goed?' vroeg ik mezelf af. Ik sta hier zo machteloos, ja ik ben er nu wel om wat te helpen maar wat gebeurt er daarna. 'Hier moet iets veranderen' ook dat kwam in me op.
'Maar hoe', 'dju, wat moet ik doen'.
Gelukkig kwam er dinsdag versterking, Judith, een andere vrijwilliger die tijdens mijn afwezigheid in Tambo werkte en ook nu nog even verder gaat. Met z'n tweeën sta je sterker en kan je ook veel meer doen. Nog een maandje hebben we samen te gaan en die gaan we goed besteden. Net zoals mij heeft ze sponsorgeld opgehaald en samen hebben we een mooi bedrag dat we in de 'Aldea infantil de Tambo' kunnen steken. We zijn dan ook gaan samenzitten met de alle medewerkers en de directrice en hebben de grootste noden op een lijstje gezet. Dus het volgende plan is nu om iemand te zoeken die in Tambo douches kan plaatsen met zonnepanelen zodat de kinderen met warm water kunnen douchen en zo misschien iets meer gewassen worden. De twee klusjesmannen die waren al bezig met douches te bouwen buiten de paviljoenen maar deze muurtjes staan zo schots en scheef (worden nog gebouwd met een schietlood) dat die niet lang gaan overleven. Dus willen we graag dat een 'profesional' het doet. Dit hangt er natuurlijk vanaf hoeveel dat gaat kosten. En andere ideeën zijn er ook nog maar dat hangt allemaal af van de centjes die we hebben en natuurlijk ook van ons eigen kunnen. Maar ik wil er honderd procent voor gaan en ga proberen duurzame veranderingen aan te brengen.
Ik hou jullie ervan op de hoogte.

Er gebeurt in Tambo zo veel dat het vaak moeilijk is om het allemaal te schrijven maar hier volgen weer enkele indrukken.

Baby Luis (is eigenlijk geen baby meer want hij wordt bijna 2) had deze week een beetje last van zijn darmen. En in plaats van hem dan iets regelmatiger een nieuwe pamper te geven, nee, volgens mij denken zij dat een pamper heel lang meegaat. Daardoor heb ik hem dus drie maal op een rij een badje gegeven omdat hij helemaal onder de kaka zat. Vreselijk, moest er zelf bijna van kokhalsen. Nu is het ook niet zo simpel om een badje te geven. Bij ons draai je de warmwaterkraan open en klaar is kees. Maar in Tambo gaat het er helemaal anders aan toe. Eerst moet je naar de keuken, in een ander paviljoen om water op te warmen en dan kan je pas na 15 minuten dat kind in bad steken, dat er dan de hele tijd staat te wachten en te huilen met zijn kakkebroek aan.

Baby Diana, die 6 maanden is, die krijgt al kip! Een maand geleden was haar pap op en stelde ik voor om fruitpap te maken maar toen werd me gezegd dat die arme baby nog niet kan bijten. Maar deze week zag ik dan dat ze een stuk kip in haar handen gestopt kreeg. En dan spreek ik niet over een kippenfilet, nee een goeie kippenbout.

Vrije dagen
Mama Rosali had deze week vrij, van donderdag tot en met zondag, goed dat ze er even tussenuit kan en wat kan uitrusten. Maar niet goed voor de kinderen. Want doordat mama Rosali er niet was, moest de 11-jarige Sulema voor baby Luis zorgen. Ze is zelf nog een kind en dan is ze gewoon verantwoordelijk om voor een baby te zorgen en dat gedurende 4 dagen lang. Ben eens benieuwd hoe ik Luis morgen ga aantreffen.

Omdat zulke situaties echt niet kunnen en er gewoon veel te weinig mensen werken en de situatie er ronduit slecht is, willen we de regering aanspreken. Zij financieren de 'Aldea'. Dus deze week proberen Judith en ik naar het plaatselijke district te gaan en willen we eens horen wat zij kunnen doen voor de kinderen van Tambo. Heb al van velen gehoord dat het niet simpel zal worden maar moeilijk gaat ook.

Nog even iets anders, had jullie het volgens mij al verteld maar hier komt het vervolg. Met jullie sponsorgeld wilde ik een pingpongtafel kopen en dat heb ik dus gedaan. Niet één, nee zelfs twee. Ben in Lima een dagje op zoek gegaan en tegen het einde had ik twee pingpongtafels gekocht. Ze moeten nog wel gemaakt worden en worden daarna naar Ayacucho opgestuurd. Eentje blijft er hier in Ayacucho en is voor de kinderen van Los Cachorros, de andere gaat mee naar Tambo. Als ze er zijn, stuur ik jullie de foto's door.

Zo, ik ga het hier bij laten. Degenen die zaten te wachten op een bericht, hebben al ietske en ik zal proberen de volgende keer sneller te schrijven.

groetjes
Kristina