Etentje in Tambo

Afgelopen zondag (30 maart) verzamelden we aan de talenschool om met z'n allen te gaan koken in Tambo. Judith en ik liepen met dat idee, zodat de moeders eens even niet in de keuken moesten staan en lekker konden relaxen.
Met z'n achten kropen we gepakt en gezakt in de taxi die ons naar de busplaats van Tambo bracht. De twee uur en een half naar Tambo, ging niet bij iedereen van een leien dakje. Tine zag geel en Sarah zag spierwit of was het nu andersom, ze zagen er in ieder geval niet goed uit. Verscheidene keren is het busje gestopt om ze even op adem te laten komen en Katrien die heeft het einde zelfs niet gehaald. Samen hebben we het laatste stukje gestapt en zo genoten van een kleine wandeling en veel bekijks. Twee blanken die te voet naar beneden gaan, dat is best verbazingwekkend.

Eens in de Aldea (het opvanghuis), genoten de kinderen van de aandacht van alle vrijwilligers. Karin Klusjuf heeft de moeders meegenomen en hen lekker verwend met een gezichtsmasker, een voetbadje en nog vele andere verwennerijen. Ondertussen begonnen wij in de keuken met groentjes snijden. Groentjes, dat was een gewaagd plan, zo bleek ook achteraf.
Op het menu stond een spaghetti met veel groentjes en als dessertje een flan.
Terwijl alles stond te sudderen op het vuur, haalden we alles boven om de kinderen in bad te steken. We waren met z'n velen en konden dus vele kindjes wassen. Ze genoten van hun badje met WARM water.
Het eten viel niet bij iedereen zo in de smaak maar het dessertje wel.
Nadien speelden we nog 'schipper mag ik overvaren' en niet veel later was het al terug tijd om naar huis te gaan.
Voor enkele kindjes viel het afscheid zwaar en er liepen dus wel wat traantjes. Dan breekt echt mijn hart dat ik ze zo moet achterlaten maar Judith bleef nog een nachtje dus ik wist dat ze nog konden genieten van een beetje aandacht.

Maandag ben ik met de directrice en een klusjesman in Ayacucho gaan winkelen. We kochten cement en bakstenen want zoals jullie al eerder lazen gaan we nieuwe douches met kleedkamer bouwen. Alleen cement en bakstenen hadden we nodig maar ben er toch drie uur voor weg geweest. Eerst moesten we het in een klein winkeltje allemaal bestellen, daarna reden we naar de opslagplaats en werd de cement opgeladen. Twintig zakken werden door één man ingeladen. Daarna reden we naar een andere opslagplaats waar de bakstenen stonden en daar waren al een geluk 2 mannen die gingen laden. Anders had het helemaal niet vooruitgegaan. Twee aan twee werden de bakstenen gesmeten en zo geladen, net zoals het bij ons vroeger ging.

Morgen nog eens een keertje winkelen, nu om materiaal voor zonnepanelen te gaan halen, eens zien hoe lang dat gaat duren. Oscar, de klusjesman van de Aldea, gaat deze panelen maken. Achterdochtig dat ik ben, heb ik al gevraagd of hij er genoeg vanaf weet, maar heb een resultaat gezien van enkele panelen die hij gemaakt heeft en die zijn goed. Dus hopelijk hebben de kinderen binnen enkele weken mooie en warme douches.

Donderdag vertrek ik terug naar Tambo om daar mee in te pakken voor een weekendje uit. Karin Klusjuf doet voor haar verjaardag, de kinderen een weekendje naar de Selva (de jungle) cadeau. Dus vrijdagmorgen vertrekken we vroeg in de morgen en gaan dan drie dagen op stap. Spannend en leuk vooruitzicht!
Het enigste waar ik tegenop zie zijn de muggen. Ik sta nu al vol beten, wat gaat dat geven als er een overvloed aan muggen is.

Heb nog enkele foto's van mijn reis erbij gestoken. Bijna allemaal Kristina foto's, voor degenen die me zo missen of voor degenen die me vergeten zijn, of om jullie een beetje jaloers te maken.

Wie niet verzadigd is met mijn verhalen, kan ook nog altijd de verhalen lezen van Judith. We werken nu samen in Tambo. Haar site is: http://judithdefrel.waarbenjij.nu

vele groetjes
Kristina

p.s.: Paasklokken, merci dat jullie me niet vergeten zijn, hier in het verre Peru. Jullie zijn geweldig!