Un paso adelante!

Een stap vooruit!


Afelopen dinsdag, 8 april, gingen Judith en ik eten. We wilden ons voorbereiden op het gesprek met de Gobierno Regional de Ayacucho. We aten een lekkere steak en ondertussen stelden we een document op om de gobierno te overtuigen dat er dringend hulp nodig is in het opvanghuis. Ze zijn hier gek op papieren dus we doen daar lekker aan mee.

De volgende dag ging ik naar Judith toe, we hadden allebei een miserabele nacht achter de rug. De steak was dan wel lekker maar was ons niet goed bekomen. Dat weerhield ons echter niet om er met volle moed tegenaan te gaan. We waren er klaar voor, met ons document waarin stond wat we allemaal wilden aanvragen en ons fotoboek om te laten zien dat de 'Aldea' dringend aan vernieuwing toe is.
Maar vooraleer we naar de Gobierno gingen, wilde de directrice ons nog spreken. We voelden de bui al hangen, ze had schrik dat als we met de Gobierno gingen spreken, haar personeel zou worden ontslagen. Want als wij zouden uitdrukken dat ze niet voldoende werkten, dan zouden ze haar zeggen om ander en jong personeel te zoeken. Nu was dat zeker onze bedoeling niet, we wilden gewoon aantonen dat er daar handen te kort zijn dus na een overtuigend gesprekje stapten we toch naar de Gobierno toe. Daar aangekomen, kwam uit wat ik al gedacht had, onze afspraak ging niet door want de 'ingeniero' die we moesten spreken, was er niet. Dan maar eerst een babbeltje gedaan met de bazin van de directrice en de situatie al uitgelegd.
En zij was ervan overtuigd dat we zeker met de 'ingeniero' moesten praten, want als twee blanken ook de nood kwamen aankaarten, zouden ze wel luisteren.
Dus om 15u probeerden we het opnieuw en dit keer werden we wel ontvangen. De directrice begon en wij vulden haar aan en ... er is hulp beloofd. Ze gaan een onderzoek doen om te kijken of de oude 'Aldea' nog te herstellen valt en anders gaan ze hulp bieden met het bouwen van een nieuwe 'Aldea', waar overigens al een terrein voor is. Dit zou veel beter zijn want de 'Aldea' van nu is gemaakt uit adobe (klei), heeft overal vochtplekken, is met verschillende paviljoenen en veel trapjes, en noem maar op.
Vanaf nu gaan we op zoek naar fondsen binnen Peru maar ook in België en Nederland. Waarschijnlijk ben ik een beetje te voorbarig maar ik vind het toch al een stap vooruit.

Volgende week trekken we naar San Miguel, een stadje vlak bij Tambo en ook daar gaan we aankloppen voor extra hulp en laat ons hopen dat ook daar een positief gesprek hebben.

We zouden graag iemand extra hebben die in de keuken staat, zodat de mama's zich volledig op hun eigen paviljoen kunnen richten. Eigenlijk zouden er nog zoveel extra mensen moeten komen maar we kunnen ook niet te veel vragen, dus stapje voor stapje en we zien waar we geraken.

Nog even wat over de jungle.
Dit weekend trokken we met de kinderen van Tambo naar de 'Selva' (jungle). Met 31 kinderen, 5 medewerkers en 8 vrijwilligers stapten we de bus op. Op z'n Peruaans zaten we lekker bij elkaar, bijna elks met een kind op de schoot en de andere kinderen met z'n drieën op een plaats voor twee. Maar dat maakte het extra gezellig en er werd vollop gezongen en gedanst in de bus.
De busrit was lang maar er werd niet gezaagd of geklaagd, nee integendeel er werd vollop van genoten.
De eerste nacht geraakten we niet op onze eindbestemming en sliepen we in een klaslokaal in een klein dorpje waar we dan ook de atractie van de dag waren.
De volgende morgen werd er spaghetti gekookt als ontbijt, er werd hout gebracht, mensen boden ons appelsienen en ander fruit aan, heel gastvrij.
Na het ontbijt liepen we door de jungle heen naar prachtige watervallen, waar heel wat fotokes werden getrokken. En weer stapten we de bus in met een hele zak fruit die we onderweg gekregen hadden. De busrit werd voortgezet naar de broer van Esther (een 'mama' die in Aldea werkt). Daar kwamen we echt op een zalig plekje terecht, vlakbij een rivier waar de kinderen zich konden uitleven. We kookten er buiten onder een afdak en onder een ander afdak sliepen we met een heerlijk zicht, midden in de jungle.
Deze dagen amuseerden de kinderen zich met fruit plukken waar heel wat van verorberd werd, en genoten de kinderen van de aandacht van al de vrijwilligers die mee waren.

Maar niet alles was rozengeur en manenschijn. Op zondag bezochten we het huis van Adam en zijn zusje Judith, waar zijn mama hen koel ontving.
Ik kan me dat bijna niet voorstellen, want ik weet dat als ik aankom in België, ik mijn neefjes en nichtjes niet ga loslaten in het eerste uur. Maar ik heb dan ook een hele andere opvoeding en cultuur genoten, ik heb liefde rondom mij gekend.
Uiteindelijk nam de oma de twee kindertjes wel vast en even later de mama ook. Adam en Judith bleven bij hun mama en wij gingen met de rest van de kinderen naar de zoo en in de namiddag zouden we terugkeren om in het huis van Adam te eten. Hun mama en de buren kookten zomaar even voor 31 kinderen, dit zou dan weer niet in België gebeuren.
En dan kwam het vertrek, Adam en Judith moesten mee terug en dat afscheid was hartverscheurend. De kleine Judith (5 jaar) besefte het allemaal niet zo goed maar Adam van 8 die wilde helemaal niet weg en begon luid te schreeuwen en te roepen naar zijn mama. Iedereen was er door aangedaan en kroop snel de bus in, waar even later Adam met geweld werd ingeduwd. Hij heeft lang zitten snikken maar uiteindelijk is het overgegaan.
Het enige wat hier goed aan is, is dat hun mama heeft gezegd dat ze haar kinderen terug zal komen halen. Ze beloofde volgende week te komen en ik hoop echt dat ze er zal staan. Het zal niet gemakkelijk worden voor haar want ze staat er alleen voor. Alleen zal ze drie kinderen moeten opvoeden (Jesenia was in Aldea gebleven) en er komt een vierde aan want ze is 5 maanden zwanger. Op haar man moet ze niet rekenen want die zit in de gevangenis. Hij heeft de kinderen mishandeld en zijn vrouw bewerkt met een bijl!
Al een geluk kan ze op veel hulp van haar buren rekenen.
De situaties zijn hier soms zo uitzichtloos dat het echt niet gemakkelijk is.

Ik heb hier een pracht van een tijd maar moet ook vaak slikken bij al wat ik zie. En voor mij is het maar even, want ik kan uit deze situatie stappen, maar al deze mensen niet.

Kristina