Ik ben (het) moe, ...

Ik ben het moe om de uitzichtloze situatie van velen dag in dag uit te zien. Ik ben het moe van telkens weer in dezelfde situatie terecht te komen in Tambo. Ik ben het moe om kousen en onderbroeken te liggen zoeken of pyama's en dan te horen krijgen dat die er niet zijn. Terwijl Judith voor elk kind 3 paar kousen en 3 onderbroeken heeft gekocht en ik voor elk kind een pyama. Ik word moe van de preken die de kinderen telkens krijgen terwijl ze zo hun best proberen te doen en veel meehelpen.
Maar ik word er vooral moedeloos van, moedeloos omdat ik niets kan doen. Of maar een klein beetje kan doen. Moedeloos omdat het hier in Tambo gewoon aan personeel ontbreekt.

Afgelopen week spookte weer de vraag door mijn hoofd 'Wat doe ik hier?'
Het was me weer een weekje in Tambo en wil het graag met jullie delen maar het is niet altijd even gemakkelijk om dat neer te schrijven.

Maandagmorgen iets later vertrokken, 7.30u was het als het busje vertrok. Normaal gezien duurt de rit 2,5 uur maar nu het regenseizoen voorbij is, zijn er allemaal binnenweggetjes en ben je in 2u in Tambo. Als je de platte banden onderweg niet meerekent natuurlijk.
Dus ietske voor den tienen stapte ik de Aldea binnen. Eerst mijn spullen weggezet in mijn kamer en dan in elk paviljoen dag gaan zeggen. Bij Santa Rosa was er niemand, dan een paviljoen lager naar San Jose, daar lag Diana in haar bedje te spelen. Verder naar beneden in San Fransisco zaten Kevin en Marcial te spelen, terug een paar trapjes op naar de eetzaal en daar trof ik twee slapende kindjes aan, Yesenia zat tegen de deur te slapen en Luis (2 jaar) lag op de bank te slapen, met nog allerlei etensresten van die morgen aan zijn gezicht. Toen ik tia Esther die aan het koken was, gedag zei, vertelde ze me direct dat Luis wat ziek was omdat Margot (een vrijwilliger van Cachorros) hem de vorige dag in bad had gestoken. Margot was zondag op bezoek gegaan en had de kleintjes gewassen, wat nodig was.
Nu kreeg zij de schuld van zijn ziek zijn. Ik nam Luis op om hem in bed te gaan steken, zodat hij deftig zou kunnen slapen en niet op een harde bank, in een koude eetzaal. Toen ik hem in bed stak, voelde ik dat zijn t-shirt helemaal nat was. Kletsnat en dat was gek want zijn trui was gewoon droog. Ik trok hem snel iets droogs aan en toen ik Esther even later zag, kon ik het niet laten om Margot te verdedigen en commentaar te geven op haar. Ik zei dat kindjes niet ziek werden van in bad te gaan, maar wel doordat ze natte kleren aan hebben. Ze begon te peinzen en vroeg zich af hoe het toch kon dat hij een natte t-shirt aan kon hebben. Wel, ik zal het jullie vertellen (heb dit natuurlijk wel niet tegen haar gezegd). Maar Esther kijkt nooit naar Luis om: ze steekt hem nooit in bed 's avonds, ze haalt hem ook nooit uit bed 's morgens, bij het eten kijkt ze niet of hij wel voldoende eet en in de dag loopt hij in zijn eentje rond en dit terwijl zo'n kleintje wel behoefte heeft aandacht en hulp.
Tia Esther is dan degene die zegt dat baby Luis soms verwaarloosd werd. Ja, werd, in de verleden tijd. Want vorige week is de papa van Luis (is een andere Luis als waar ik daarnet over vertelde) hem komen halen. Dit was een mooi moment maar ook een beetje triest. Luis kwam er net bovenop, begon te stappen en was heel gelukkig. Maar als een kindje bij zijn ouders kan zijn, lijkt me dat toch veel beter. Laat ons alleen hopen dat ze goed voor hem zorgen.


Woensdag was ook een drukke dag. Om 6.30u mijn bed uit, een kattewasje en dan naar het ontbijt. Onderweg keek ik of ze Yesenia wel uit haar bed hadden gehaald. Had haar gisteren met veel moeite in bed gekregen en nu zat ze er vrolijk te spelen. De tia van dat paviljoen is met vakantie en de andere kinderen waren vergeten om Yesenia om te kleden en mee naar het ontbijt te nemen. Dus dan deed ik dat maar. Aan het ontbijt de kleintjes geholpen en nadien met hen naar hun potjes. Maar dat is telkens lastig want ze willen allemaal met me mee, maar omdat ze elks in een ander paviljoen zitten, gaat dat niet.
Na het potjesritueel met alle kleintjes met de plasticine gespeeld, dat vonden ze geweldig! En ook ik genoot!
Toen ik om 8.15u met de kinderen van de jardin (kleuterschool) wilde doorgaan, hoorde ik Luis scheetjes laten en toen ik in zijn pamper keek, zat die boordevol. Hij had diarree en wel heel lopende, dus binnen de kortste keren liep het over zijn benen. Ik heb gauw al zijn kleren uitgetrokken en hem in een emmer met water gewassen. Twee paviljoenen lager ging ik propere kleren halen en kleedde ik hem snel aan. Daarna met de anderen naar de jardin vertrokken. Daar aangekomen merkte ik dat Brian helemaal niet goed was dus nam ik hem mee terug naar huis. Thuis zijn koorts genomen en dat was niet min, 39 graden koorts. De directrice stuurde me naar de apotheker want bij de dokter zouden de wachttijden veel te lang zijn. Dus met Brian naar de apotheker en hem dan in bed gestoken. Op dat moment vroeg de directrice of ik even op baby Diana kon passen maar toen ik op weg was naar haar kwam ik Marcial tegen die juist in zijn broek had gedaan. Met zijn broek naar beneden en zijn benen vol kaka (ook weer diarree) stond hij daar te huilen en niemand die naar hem omkeek. Dus met Marcial helemaal naar het onderste paviljoen, even wassen en propere kleren + een pamper! aan. Dan naar Diana, onderweg nog wat kindjes op hun potje gezet want ik had schoon genoeg van al die kaka.
Met al die drukte vergat ik bijna de kindjes van de jardin af te halen, dus ik haastte me erheen. Was ik net op tijd. Kregen die kindjes huiswerk mee naar huis, dat is toch te gek. Maar ja, geen tijd om me daar druk over te maken.

Na het middageten nam ik de bus naar Ayacucho en zat ik na te denken over Tambo. Ik voelde me heel triest want ... Wie zou Yesenia uit bed hebben gehaald? Zou iemand naar haar hebben gekraaid als ik er niet was geweest? En Brian die zo ziek was, wie zou het gemerkt hebben? Hoe lang zouden de kindertjes met hun kakkebroeken rondlopen? Hoe gaat het er aan toe als ik er niet ben? Vorige week lag Roy doodziek en zijn bed en niemand had dat opgemerkt, behalve ik.
Steendood was ik, steendood van drie dagen hard werken, op drie dagen werkte ik een 30tal uren, dat doe ik in België op een hele week. 't Was tijd om te gaan uitrusten in Ayacucho.

Tijd voor wat sport. Want zo kom ik terug op krachten in Ayacucho.
Dan ga ik spinnen en denk ik alleen daar aan. Als de lerares dan roept 'VAMOS, VAMOS' Dan ga ik alleen maar en het enigste waar ik aan denk is: ik moet hier op die trappers blijven staan en gaan. Me kapot zweten maar achteraf wel een voldaan gevoel hebben.
Of ik ga tennissen en dat is echt op en top genieten. Met een prachtig zicht op de bergen, een heerlijke zon op je gezicht en dan een balleke kloppen, wat kan er dan nog beter? Het enigste dat ontbreekt is een lekker 'kriekske' achteraf!



Andere verhalen over Tambo

Op een keer stonden de drie potjes van Yesenia, Kevin en Marcial bij de eetzaal. Alledrie zaten ze al een tijdje op hun potje en niemand die hen eraf haalde. Als ik er dan aan kom en vraag 'listo' (klaar?), dan springen ze gelijk recht en steken ze hun poep in de lucht zodat ik ze kan schoonmaken. Maar die keer had ik geen wc-papier meer en wilde ik papier gaan zoeken, het enigste probleem was dat ik de potjes niet alleen kon laten omdat de honden dan de kaka komen opeten. Dus ik stond er te roepen naar de honden en ondertussen zocht ik iemand die papier voor me kon gaan halen. Uiteindelijk vond ik niemand, dus ging ik om papier en toen ik terugkwam waren de potjes 'proper'. De honden hadden er lekker van gesmuld en daarna komen die dan bij jou knuffelen, vies vies vies!

Een andere keer, weer out of wc-papier (hoewel ik bijna dagelijks vertrek met een halve rol in mijn bezit).
Dus toen Marcial klaar was, ging ik binnen papier halen. Kom ik terug buiten en zie ik Marcial spelen met zijn kaka, weer vies vies vies. Dus een vuile poep, vuile handjes en een potje dat ik moest beschermen tegen die honden.

Als ik in een paviljoen de wc's binnenstap, dan val ik bijna om van de stank. Soms trekken de wc's niet door, dus de kinderen zijn ook niet gewoon om door te trekken. Dan zit die hele wc vol stinkende worsten, of drijvende diarree. Sorry dat ik het zo zeg maar het is om jullie een idee te geven. Snel trek ik dan alles door of giet ik er water in vooraleer ik zelf te misselijk word. Nog maar eens echt vies.


Om af te sluiten nog even ludiek wezen. Woensdag tijdig uit Tambo teruggekeerd want onze Hollandse vrienden hier gaven een feestje ter ere van 'Koninginnedag'. Moesten we allemaal in het oranje komen. Maar dat zagen Tine en ik toch even anders. Dus volledig in de kleuren van de Belgische vlag gingen we naar het feest hen, om lekker de draak te steken met die Hollanders. 't Was leuk en het werd gesmaakt, dat mopje van de Belgen.


Nog even antwoord op enkele vragen:

Pingpongtafels zijn aangekomen in Ayacucho en ze zijn goed, er is er alleen nog eentje dat moet verder reizen naar Tambo en dat is tot hiertoe nog niet gelukt.

Van de Gobierno heb ik nog niks gehoord, maar ze blijken bezig te zijn. Ik hoop het!

De douches vlotten. De kleedkamer is volgende week woensdag af, joepiejee!!
De zonnepanelen zijn praktisch af, alleen het glas ontbreekt nog.
Eind mei zouden we de douches kunnen inhuldigen, laat ons hopen dat er niets tussenkomt.

Nog iets moois is dat Judith en ik een groepsfoto van de kinderen in het groot hebben laten maken. Met groot, wil ik echt zeggen, heel groot, een foto van 2m op 1.5m vrolijkt nu de eetzaal op. Samen met de handjes verf van de kinderen. Een leuke herinnering!


Veel liefs
tia Kristina